De aanvaller
'Met je pincet Liz.' Hoe vaak moet ik je dat nog zeggen? Waar is je pincet trouwens?'
Ik mompelde oui chef. Hopende dat hij naar de volgende kok ging in de keuken om die op zijn of haar nummer te zetten. De zweetdruppels stonden op mijn bovenlip, terwijl ik probeerde de roosjes van de bloemkool met een vork netjes op een bord te zetten. Natuurlijk moest dit met een pincet, maar die was ik kwijt. Niet verloren, maar gewoon weg.
Twee weken geleden reed ik na het werk op mijn fiets door het park. Natuurlijk was ik diverse malen gewaarschuwd om dit niet te doen. Het was er gevaarlijk, er zou een aanrander rondlopen en andere griezels. Ik overwoog nog om het plein over te steken om via de Heulbrug naar huis te fietsen. Maar dat was weer 10 minuten langer en daar had ik geen zin in. Het werk vergde veel van mij. Ik was moe, het is ploeteren in de keuken maar iedere euro telt.
"Alsof een hand mij tegenhield" dat heb ik echt meegemaakt... op de plek waar een vriendin in 1992 is verongelukt... als ik die 'hand' niet had gevoeld, had ik dit nu niet kunnen typen. Dan zou ik namelijk onder een bus hebben gelegen...