Zoals ik al eens eerder erover heb geschreven blijft dit een onderwerp wat altijd wel terug zal komen in mijn leven. Ik noem het vooral iets wat ik zelf in de hand heb. In mijn ogen is het een verslaving. Menig anderen verklaren me voor gek. 

Vooral ik noem het embrace the pain. Want ja een tattoo zetten voel je natuurlijk wel even. Uiteraard heb je tegenwoordig ook verdovende zalfjes enzo. Maarja ik vind dat niet nodig. De pijn hoort erbij. 

Ik krijg soms de vraag waarom ik mijzelf dat allemaal aandoe? Waarom? Nou ik vind het allereerst onwijs mooi. Een stukje kunstwerk wat je altijd bij je draagt (een soort expressie van jezelf) en wat leuk is voor je bedpartner, plaatsjes kijken voor het slapen gaan. Ja mijn vriend heeft zijn armen ook deels vol staan. Ik kijk er altijd naar voor het licht uit gaat. Ik vind het mooi en het past bij hem. Net zoals mijn tattoos een deel van mij zijn. Achter de ene zit een verhaal. Zie mijn andere post over tattoos verleden jaar en de andere zet ik gewoon omdat ik er zin in had.  Je kan er eigenlijk over mee praten als je het een keer hebt ervaren. Misschien deel je dan ook mijn mening. Dat het verslavend werkt. Een ander zegt nooit meer. Dat kan natuurlijk ook.

Maandag 29 Mei was het dan eindelijk weer zover. Ik was eindelijk weer aan de beurt. Ik dacht nog even snel voordat ze mij bijnieren weg gaan halen, dat moet kunnen. Want ja nu maak ik nog teveel stress hormoon door mijn ziekte (ziekte van Cushing). Ik slik dan wel ketakonazol nu om het te onderdrukken, maar mijn endicinoloog adviseerde mij toch maar om wel even bij te slikken voor het geval dat. Dus hoppa 20 mg hydrocortison erbij geslikt, 2 krentenbollen en een glas water naar binnen gewerkt en hop naar Ramona. 

Loading full article...