Ze wist dat ze niet de eerste was

“Nee, alsjeblieft!” gilt ze in mijn oor. Soms is het heerlijk als ze je smeken om vergiffenis of om genade of om het eender wat eigenlijk. Daar stond ik dan klaar met het mes op haar keel. Hoe het allemaal zo ver is kunnen komen heeft geen belang. Alles had ik uitgestippeld. Mira heeft veel gedaan in haar leven en ik besloot dat dat genoeg was. Het was genoeg om een 70-jarig mensenleven mee te vullen al was ze nog maar zeventien. Daarom nam ik het heft in eigen handen en omarmde ons lot. Het hare om te sterven op een hoogtepunt en het mijne om… nu ja, eigenlijk maakt het niet veel uit wat mijn doel was of het resultaat. Dat heb ik ook zelf beslist trouwens, ons lot. Mira had het allemaal verdiend. En dat wist ik al langer daar hoefde ze geen zeventien voor te worden. Haar muizenhaar was niet speciaal en toch was ze populair. Haar gezicht niet bijzonder of mooi maar toch viel ze op bij de jongens. Ze was lang niet de beste in sport en toch keken meisjes op naar hoe atletisch ze eruitzag. En ook dat is niet waarom we hier in dit moment zijn beland. Het moment waarop ik haar strot zou oversnijden. Dit moment kon niet gebeuren zonder alle voorbereidingen die ik heb gedaan. Het begon allemaal bij het kiezen van de praktische kanten zoals de locatie, het wapen, de dag en het uur. Mijn keuzes waren de sporthal van de school, een mes dat ik nieuw kocht en vrijdag na school. Het duurde niet lang. Ik hoorde de meisjes nog gniffelen op vrijdag middag. “Zei ze nu echt dat zij haar graag alleen zag?” en ja dat klopt. Ik zei Mira dat ik haar graag alleen zag. Een rustig moment om het met haar te hebben over haar uitermate interessante leven. Ze stemde in en dat had ik verwacht, ik liet haar ook nog weten waar en wanneer ik haar graag alleen zag. Het is gek hoe die meid zich er totaal niet van bewust was. Ergens ook niet want wie ziet zoiets nu aankomen. Waarschijnlijk verklaren ze me dan ook voor gek maar dat maakt mij weinig uit. Oh, en ik ben een psychopaat maar dat wist ik al. Dat is oud nieuws hoor. Mira is niet mijn eerste slachtoffer. Eerst kwam Harry, dat was mijn hamster en toen kwam Isabella, een kindje van ongeveer vier jaar oud. Ze was zo lief en schattig, ze zou de wereld nooit aangekund hebben. Die is niet lief en schattig. Ik besloot toen om het haar uit te sparen. Eerst ontvoerde ik het kleine meisje en dan duwde ik haar van een klif bij het dansen. Ze was gelukkig dus ik heb geen spijt. “… Ik weet alles van Harry en ik weet ook alles van Isabella.” “Wat?! Hoezo? Hoe kan je dat weten? Besef je dat ik nu een reden heb om het mes verder in je keel te duwen tot er bloed uit je mond ontsnapt en je alle kracht verliest!” Mira kan dit niet geweten hebben niemand wist ervan.