Emotionele rollercoaster
Goed, nu een week geleden sinds ik er achter ben dat ik zwanger ben. En ik kan je vertellen: de emoties die ik heb zijn vreselijk. Het is echt vreselijk. Op werk gaat het gelukkig goed, lang leve rationele omgevingen, maar thuis...
Ik huil om alles, ik ben te pas en te onpas verdrietig en misschien nog wel het ergste; ik ben echt een heks naar mijn vriend toe. Echt waar, het zou me niets verbazen als ik van Sinterklaas een bezem zou krijgen... Ik verwijt hem van alles, ik reageer als een gepiekeerde trut en als het dan teveel is geworden roep ik: "ik snap ook niet waarom je nog bij me bent" uiteraard gaat deze zin gepaard met de nodige tranen en snikken.
Ik kan echt niet wachten tot dat dit over is. Vind mezelf even zo geen leuk mens momenteel.
En dan op iedere site over zwangerschap lees je; je bent helemaal in de wolken met je zwangerschap en je bent zo blij en nu zit je op die roze wolk en bla bla bla. Owh ja? Ja staat er, natuurlijk heb je last van wat kwalen en ben je moe en misschien wat meer humeurig, maar de gedachte van je gloed nieuwe baby laat alles smelten als sneeuw voor de zon. Juist ja... ja nee jammer joh.. gewoon bloed sacherijnig hier.
Dat gezegd hebbende, ik ga nog even naar het onderstaande plaatje staren en ergens wat positiviteit vandaan schrapen.
