En daar sta je dan..

En dan daar sta je dan, op een punt dat je het allemaal niet meer weet. Een punt dat je alles te veel word & je vanbinnen zit uit elkaar te beven en nog maar net niet uit elkaar spat. Met de gedachten ik moet hier weg, niet dat ik mezelf iets zou aandoen hoor. Enkel de vluchtroute, even weg zijn van hier. Want het word even too much.

Weeral zinloos discuteren, weeral zinloos moeten vechten om de andere te kunnen tonen hoe je je vanbinnen voelt, telkens weer dat gevecht. Soms lijk het alsof mensen het er om doen. Dat ze expres ruzie willen. Daar ben ik zelf te lui voor & te moe, maar op een gegeven moment vliegt alles er gewoon uit, vooral als mensen niet actief naar je luisteren. En enkel luisteren om telkens maar verder ruzie te maken, en niet om te begrijpen hoe jij jou voelt. 

Dit is zo vermoeiend.. Dan is het even weer windstil, dan denk je wauw nu is de wereld veranderd & voel je je beter omdat die nutteloze tijdverlies er niet meer is. & dan krijg je de orkaan die nog moet openbarsten & wat doe je dan? Weer eens vechten, weer een vechten om jou te laten horen?