En nu dus een keizersnee
Mijn mag grijpt in.
Daar lag ik dus, de gynaecoloog had zojuist voorgesteld om het nog één uurtje te proberen en mijn man was zijn geduld aan het verliezen. Hij hield zich in maar hij nam nu de zorg op zich die ik van hem had verwacht in de gesprekken die wij in de zwangerschap gevoerd hebben. Hij zei dat het nu genoeg was en dat er dan maar een keizersnee moest plaatsvinden. Dat dit onder narcose moest dat was niet anders. Dat hij er niet bij mocht zijn was ook niet anders. Tenminste daar ging ik van uit
Jij in de OK?
Het OK personeel werd opgeroepen en ik werd klaargemaakt om naar de OK te gaan. Ondertussen was ik de weeën aan het opvangen en hopen dat we al weg konden. Op dat moment was er de hele tijd een verpleegkundige bij ons. Ik weet weinig meer van die tijd maar ik weet nog wel dat de anesthesist mij vroeg hoeveel ik woog. Dat wist ik natuurlijk. 85 kilo, met vruchtwater. Ook zag ik mijn man binnenkomen in de OK. Dat had ik niet verwacht. Ze checkte een aantal dingen maar ik was het zo zat en het deed echt pijn dat ik zei kom maar op met dat kapje. Nog snel bedacht ik dat ik rustig moest worden omdat ik anders wel eens naar uit de narcose zou komen. Daar ging ik.
Ik wil naar mijn zoon!
Mijn ervaring in het ziekenhuis met borstvoeding is ook niet erg positief. Gelukkig hoefden we maar een nachtje te blijven, anders was het met de borstvoeding niets geworden. Ik kreeg daar totaal geen hulp bij. Dankzij een zeer ervaren kraamhulp is het gelukt.