En nu eindelijk naar huis
Lekker thuis
Toen we thuis kwamen konden we ons even instaleren en daar was onze kraamverzorgende. Het was zo rond zeven uur toen ze kwam en ze hielp ons de eerste nacht in. We legde onze zoon in de wandelwagen, ik sliep beneden op mijn oude bed en mijn man had geen moeite met zijn bank. We sliepen goed. Ook onze zoon. De volgende dag was mijn man nog lekker vrij (het was weekend) en we konden zo samen de dag beginnen. We waren ontzettend moe die dag en gingen tussen de middag slapen. Onze zoon sliep beneden in de wandelwagen bij de kraamverzorgster. Ze zou mij wakker maken als hij honger had. Dat gebeurde niet. Ik werd zelf wakker omdat we visite hadden. Mijn man lag zo diep te slapen dat hij het niet eens hoorde. Ik ging naar beneden en wat later vroeg ik of onze kraamverzorgster hem wakker wilde maken. Ze vroeg hoe ze dat het beste kon doen en volgde deze instructies op. Toen begon het wel tijd te worden voor de voeding van onze zoon dus ben ik naar boven gegaan en heb ik hem de borst gegeven. Daarna moest er nog kunstvoeding klaar gemaakt worden en kreeg zoonlief zijn flesje kunstvoeding van papa. Het bezoek bleef lang en wij waren nog steeds moe en moesten onze weg nog vinden in het ouderschap.
Mijn grenzen!
Na dit bezoek hebben mijn man en ik afspraken gemaakt over hoe we het wel willen. Dit hebben we verteld aan onze kraamverzorgster en gelijk diezelfde dag bleek dat het niet onverstandig was. Onze buurvrouw stond op de stoep en ik was aan het voeden. Beneden! NEE schreeuwde alles in mij. Hoe slecht ook de buurvrouw ter been is dit gaat NIET gebeuren. Diezelfde dag hebben we de geboortekaartjes afgemaakt en als eerste bij de buren door de brievenbus gedaan en de rest ging vervolgens op de post. Voor de zekerheid heb ik de tijden erbij gezet wanneer men kon bellen. Dat dit een slimme zet was bleek de volgende ochtend toen om 9:30 uur de telefoon ging. Het was de buurvrouw die langs wilde komen. Ik maakte dus de afspraak en op deze manier kon het wel.
