Jaren geleden trof ik enkele kale plekken aan op mijn hoofd, met een niet al te grote omvang; ongeveer de omtrek van een stuk van 2 euro. Ik had er toen een stuk of drie, de ene iets groter dan de andere. Als ik met mijn handen door mijn haar ging, bleven er klitten haar aan mijn vingers kleven. "Stress," zei mijn toenmalige baas. Mijn toenmalige baas was een echte people manager. Fijne man, maar niet geschikt voor de job die hij toen had. De stress herkende hij en had er alle begrip voor. Veel gesprekken met hem over de baan, de mogelijkheden binnen en buiten het bedrijf.

Enkele maanden vertrok ik naar een andere uitdaging en groeide het haar weer terug op de kale plekken. Hoewel die functie niet echt mijn ding was, waren de werkomstandigheden toch wel erg prettig. Anyhow, twee banen later zat ik in een functie die aanleunde bij hetgene ik initieel deed en na een achttal maanden begon mijn haar weer uit te vallen. Grotere plekken deze keer. Ik ging dan minder uren werken in overleg met de baas, de uren en het loon namen af, het werk nam echter toe en voor ik het goed en wel besefte, zakte ik op een dag letterlijk doorheen mijn benen. Diagnose volgde kort erna; burn out. Nu zijn we ruim anderhalf jaar verder en heb ik na een jaar thuiszitten, twee kortdurende interim baantjes een vaste deeltijdse baan. Daarnaast ook nog activiteiten in bijberoep. De activiteiten in bijberoep leveren me financieel heel wat minder op, op energiek vlak echter geeft het me enorm veel terug. 

De vaste baan is een ander verhaal, hoewel ik de job graag doe, ervaar ik echter van tijd tot tijd heel wat stress. En ja; daar gaat mijn haar weer. Het is nog maar net gestart, de plekjes zijn nog klein, maar als ik met mijn hand of kam door mijn haar ga, heb ik weer hele plukken vast...

Tijd voor weer iets anders vrees ik...

Loading full article...