Volledig kwijt.... niet meer weten wie ik eigenlijk ben... En leeg, zo leeg omdat ik mijn grenzen maar niet tegen kwam of dat ik ze niet meer voelde. Confronterend vooral, als je bij de dokter moet langs gaan om te zeggen dat het echt niet meer gaat. Ik dacht altijd dat ik sterk was. Ik ben veel te sterk geweest en ik voelde niet aan dat ik eigenlijk al op het randje van een zenuwinzinking stond.
Het ergste is dat ik het voor de eerste keer heb moeten toegeven dat ik letterlijk en figuurlijk ben gecrasht.
Mijn reacties waren niet de mijne, mijn gedrag kon ik niet verstaan en ik snapte niet dat ik in niets nog zin had.
De pijn die ik had heb ik verdrongen, het verdriet was onverwerkt en vooral de vele hapjes ui mijn appel die niet meer opgevuld raakten.
De vraag :Wanneer heb jij eens echt rust gehad? Wel, op die vraag kon ik gewoon niet meer antwoorden want ik wist het niet.
Pas dan besefte ik dat het allemaal veel te veel is geweest. Ik heb veel te veel aan anderen gegeven en ik ben steeds mijn eigen vergeten. Mijn appeltje was ik kwijt, ik had enkel een klokhuis meer.
Gelukkig weet ik hoe ik het moet vinden... mijn appel. Hoe de stukjes worden opgevuld, moet ik nog leren. Maar ik weet één ding, ik word weer mijzelf. (wordt vervolgd...) #burnout #hsp #hsper #tekenenburnout #autobiografisch
