Het is begin juli en hoewel het Belgische weer ook wel aan zomer doet denken, gaan wij het land uit.
We vliegen vanuit Brussels Airport richting Olbia, Sardinië. De vlucht duurt net geen twee uur.
Het is mooi om het landschap onder ons te zien veranderen van de Belgische lapjesdeken (luchtfoto 1) over de Franse Alpen met hun besneeuwde toppen (foto 2), via Nice (foto 3) dat we goed zien liggen omdat het vliegtuig daar al hoogte begint te verliezen, over Corsica en dan laag over de eerste bergen van Sardinië (foto 4) naar de luchthaven in het noorden, Olbia.
We landen rond 9 u ’s morgens. De temperatuur zit al ruim boven de 20 graden als we met onze bagage richting autoverhuur wandelen.
Er staat een lange wachtrij. Terwijl toeristen zich ergeren aan de trage vooruitgang, denk ik aan de ‘no-stress’-toestanden in ‘the blue zone’. (<- aanklikbaar)
Net wanneer wij aan de beurt zijn, vraagt een Duitse jongeman of hij even voor mag om een vraag te stellen. We laten hem begaan. Hij vraagt de man achter de balie of er een mogelijkheid bestaat om een auto te huren zonder creditcard. De man (hij doet mij aan Ben Kingsley als Gandhi denken) reageert vriendelijk maar kordaat.
Nee, dat kan niet. Nooit.
De Duitser blijft zeker vijf keer zijn vraag herformuleren op diverse wijze. Gandhi blijft geduldig luisteren naar de smeekbede, blijft vriendelijk maar kordaat herhalen dat het niet kan. Uiteindelijk druipt de Duitse jongeman af en zijn wij aan de beurt.
Hoewel de rij achter ons alleen maar langer geworden is, handelt Gandhi alles in een rustig tempo af. Zijn lippen prevelen wat hij op de computer invoert. Hij slaat nog even een babbeltje met de dame aan het loketje naast hem terwijl hij onze autosleutel in zijn hand houdt.
We wachten zo geduldig als ons Westerse brein ons toelaat. We nemen net niet spontaan zuchtend de autosleutel uit zijn hand.
Eindelijk lopen we naar buiten met onze koffers. De temperatuur nadert ondertussen de 30 graden. We rijden richting onze eerste verblijfplaats : het havenplaatsje Cala Golone.
Algauw rijden we van de snelweg af, want daar valt niks moois te zien.
Het landschap glijdt voorbij : pittoreske dorpjes, olijfboomgaarden en ook een steengroeve waar grote blokken gestapeld liggen langs de kant van de weg.
Na enkele uurtjes bereiken we het stadje Cala Gonone waar we een huis huren dat deels uit een klif gehouwen werd. De laatste kilometer is het flink klimmen met ons volgestouwde autootje. Geiten komen langs alle kanten de weg op gehuppeld.
Het huis zelf is een zen-plekje : douche in de open lucht, aanrecht in de open lucht, overal zicht op zee…, maar enkel te voet bereikbaar via een flinke klim en een uit de rotsen gehouwen trapje. Even zweetwerk met de bagage !
Na wat verkenning van de nabije omgeving en het haventje wordt het een zalig avondje : een douche in de open lucht en een boekje in een comfortabel zeteltje met zicht op zee. Tot de muggen ons naar binnen jagen…
Gerelateerd :
