Ze liep op blote voeten richting haar zwembad.
Dat deed ze elke ochtend met mooi weer, dus nu ook. Ongeveer 340 ochtenden per jaar.
Stéphanie ging langzaam met één teen in het water, om de temperatuur te checken, terwijl ze zich vasthield aan het metalen trapje. Onzin natuurlijk want het water was eigenlijk altijd even warm.
Vervolgens deed ze haar juwelen af en legde die in een bakje op de rand van het zwembad, naast het metalen trapje.
Ze genoot er zichtbaar van, tenminste als er niemand bij was. In gezelschap trok ze zo'n smoel van: "Dit is toch heel normaal?!" Het verwaande kreng.  Ze was zeker vergeten dat ze gewoon uit de Amsterdamse Jordaan kwam.
Ze had het geluk gehad Pablo tegen te komen, zo'n 4 jaar geleden. Pablo is eigenaar van 3 vakantieresorts hier op Tenerife.

Heel even stokte haar adem, toen ze rook dat het hoedje naar sigaren stonk. Ze wist dat buurman Marco sigaren rookte, van die vieze, dikke Cubaanse. Wat had zich hier in 's hemelsnaam afgespeeld?! Stéphanie voelde zich verward. Ze had zich zo verheugd op vanavond want vrijdagavond was "Bokkeavond". Maar nu was ze woedend op haar Pablo waar ze al ongeveer twee en een half jaar mee getrouwd was.
Stéfanie klom verder uit het zwembad en liep terug naar de andere kant om haar handdoek te pakken en haar sieraden maar hoorde plotseling gekrijs vanuit de slaapkamer. Ze bedacht zich geen seconde en rende de villa in en de wenteltrap op naar boven terwijl ze slechts af en toe de marmeren trapleuning aantikte. In shock had ze staan kijken hoe Noortje om de beurt werd doorgepaald door Pablo en Marco, drie kwartier lang. Toen trok Stéphanie háár stoute slippers aan en rende zo hard als ze kon naar de bushalte. De bus kwam net aangereden, met als bestemming: de luchthaven. Ze wou weer terug, terug naar Amsterdam.
Ze ging daar nog liever met slippers aan achter het raam zitten, dan dat ze hier nog 1 seconde bleef.