Eros/Phileo/Agapé 3
Alleen zij die hebben geleerd wat de kracht van een oprechte en onbaatzuchtige bijdrage is, ervaren het beste wat het leven te bieden heeft: echte voldoening. - Tony Robbins
Ik hoor vaak de echo van mn moeders woorden. Ik hoor ze wanneer mn dochter iets doet wat mij niet zint. Een van de onderwerpen die ik bespreek met mn coach. Woorden die ik als klein meisje te veel maar ook te weinig heb gevoelt en gehoord hebben mij tot een persoon gemaakt die ik nu in de spiegel zie. Het is niet altijd allemaal negatief. Maar helaas is dat wel het geval wat naar boven komt drijven wanneer ik in een crisis zit. De keuze is dan of ik ernaar wil kijken en mezelf zielig vinden, of dat ik ernaar kijk, het observeer en er iets mee doe.
Mijn bedoeling is, dat ik dát wat mij doet wankelen, dat niet wil projecteren op mn dochter. Ik probeer bv bewuster te worden met het geven van complimenten en positief stimuleren. Een klein gebaar die mss weinig voorstelt maar mijn ervaring is dat ik dat juist er te vaak bij in laat schieten door drukte stress of het gewoonweg niet (willen) zien. Maar voorbij gaand aan dat wil ik richting volledige acceptatie, of iig zo ver als mogelijk richting volledige acceptatie. Ik wil de werkelijkheid accepteren zoals t is, zoals mn dochter is, en boven alles, zoals ik ben. Ik wil haar hierdoor impliciet het gevoel geven dat ze authentiek zijn mag. Iets wat ik mezelf nu aan het leren ben. Het kan zijn dat mijn ouders dachten dat wat ze deden het juiste was, mss dachten ze er helemaal niet overna en was alles vanzelfsprekend zoals " eer je vader en moeder".
Ik denk dat iedere vader en moeder al verwachtingen heeft vóór het kind geboren is." Hoe zal hij / zij eruit gaan zien" is een vraag, je stelt je automatisch al iets voor en je hoopt uiteraard een mooi en gezond kind. Onbewust en bewust zijn er talloze verwachtingen die geconfronteerd kunnen worden met teleurstelling die je daarop volgend onbewust projecteert op je aller liefste en op jezelf. Dit is voor mij iig een inzicht die ik kreeg nadat ik bij mn coach familie opstelling uitvoerde. Er was geen antwoord die ik zocht, het leek meer een soort open deur. Want ook die verwachtingen, telerstellingen en hoe je daarmee omgaat lijken doorgegeven te worden in een (on)verpakte houding naar je kind of naar jezelf als je ouder word. Perfectionisme, schaamte, faal angst, mezelf dom vinden, ervan uit gaan dat ik iets niet kan of opgeven. Ik heb het hier nu vooral over mezelf. Ik wil mijn ouders daarvan niet de schuld geven, ik wil die cirkel leren doorbreken.
