Of het aan de jetlag lag, zullen we nooit weten. Ik ben op voor dag en dauw. Aan de overkant van de straat zijn McDonald's en Starbucks nooit gesloten geweest, in tegenstelling tot mijn oogjes. In de kelder van ons hotel is een gym en om de stramheid van de vliegtuigstoel uit mijn lijf te dwingen, sprint, spring, trek en ren ik daar mijn routine voor deze gelegenheid. Als de andere helft van ons gezelschap ook onder de mensen is, gaan we de deur uit voor een wandeling van 15 kilometer. Eerst een bakkie troost bij eerdergenoemde koffieleut en op zoek naar ontbijt onderweg. Herald Square is om de hoek en daar schieten we Macy's in. Helaas is de rij om op de foto te gaan met Santa ellenlang en we kiezen eieren voor ons geld. Gepocheerd in mijn geval, van Maison Kayser - tussen Bryant Park en Times Square. Oversteken is een sport, verkeer is doorgaans éénrichting, de voetgangersverkeerslichten tellen de secondes die je hebt om de stoep te bereiken netjes zichtbaar af. Wachten als het 'rood' is, zijn we na drie blokken wel verleerd. Er is veel te veel om je over te verbazen en genoeg om over verwonderd te zijn. Niet in de laatste plaats het klimaat. Al loopt het tegen Kerst, de lucht is hemelsblauw en de temperatuur fris maar zeker niet tè. De waanzinnige wolkenkrabbers, adembenemende avenues, ettelijke eettentjes en naargeestige neonreclames laten een onuitwisbare indruk achter. Ook het besef dat we deze metropool mogen meemaken, is welhaast onwerkelijk en net als in de film. Genoeg Nederlandse artiesten geciteerd nu, terug naar de blauwe ogen uit de titel van dit schrijven. Onze vagebondschoenen verlangen omzwervingen - en zo geschiedde...
Bij Bryant Park een ijsfontein. Dit in schril contrast met alle commotie rondom de opwarming van de aarde. De pegels vormen pracht en praal voor de kraampjes die speciaal voor deze periode zijn neergezet. Erachter een heuse ijsbaan (waarover later meer) en erin complete winkels van Sinkel met voor elck wat wilsch zoals wafels and dinges. Nadat we hier wat geneuzeld hebben, zetten we koers naar Times Square. Dit baken heeft een omgekeerd evenredig effect als Madurodam. Met maar twee ogen alles willen zien, is een optische desillusie. Commercie schreeuwt en niet alleen van de daken. Toeristen tuimelen over elkaar heen, fotograferen zich lens en positioneren zich voor het perfecte plaatje hoewel weinig origineel. Daar wordt weer dankbaar gebruik van gemaakt door gewiekste grapjassen. Wij wilden wel met Koekiemonster op de foto. Het vrijheidsbeeld verwachten we nog te vinden en niets zo veranderlijk als een transformer. Voor deze vakantie hebben we een polaroid-camera aangeschaft en Batman zelf wilde ons wel even vereeuwigen met zijn vrinden. Na het lachen naar het vogeltje mocht tien Dollar worden afgetikt vanwege hebzucht. Dat het kiekje niet geheel tot ontwikkeling kwam, is daarbij extra zuur, maar mag de pret niet drukken.
Van de hectiek van het hellevuur naar de koelte van een kerk. The Church of Saint Mary the Virgin is een verademing. We branden een kaarsje ter nagedachtenis aan hen die ons ontvallen zijn, gaan in gebed en vergapen ons aan vrome versierselen, verlossende vormsels en flegmatische feestelijkheden. Niets mis met deze oase van rust in midtown Manhattan, maar we gaan verder. We komen hier nog een keer terug, al wisten we dat toen nog niet.
De geplande wandeling zou in totaal 25 stops tellen, maar om onduidelijke redenen krijg ik het verhaal van Balto (zie kopfoto) om - en in - mijn oren. Tijdens de 'Great Race of Mercy' in 1925 zorgde deze illustere sledehond voor transport van hulpgoederen in Alaska. Ter ere van deze hondenheldendaad is Balto vereeuwigd als standbeeld en nu moesten we op zoek naar deze sokkel in Central Park. Saillant detail is dat dankzij de beeldhouwer in kwestie (Roth) de halsband van Togo gebeiteld zit.
Eerst de overbekende ijsbaan, het plateau van steensel, het paviljoen waar wordt geschaakt. Een enorm stuk natuur, compleet met flora en fauna in de vorm van grassige gronden, eigenzinnige eekhoorns en betoverende bomen. Wandelaars, joggers, muzikanten, jong en oud ontmoet elkaar of komt zichzelf tegen in dit ongekende openbare ornament van de stad. We zwerven langs de zoo, de paden op en lanen in, om de wanhoop nabij met hulp van een parkgids de nabijheid van onze verhoopte viervoeter te vinden.
Bij het verlaten van het park valt ook de duisternis. De temperatuur wordt van weinig aangenaam naar minder draaglijk en dus is een volgende locatie idealiter overdekt dan wel binnenshuis. Een straatje of twee verderop vinden we onze weg in Grand Central Station. Een mierenhoop van metropassagiers, tegemoetkomende treinreizigers en vertrekkende forenzen. Daartussen drommen dagjesmensen in een veelvoud van etages om je in te verdiepen. Een foodmarket met verse verrassingen, bizarre barretjes en geweldige geuren. Het gebouw zelf imposant en irreëel. Dan komen we langs de Public Library - en we hadden niet eens geboekt. Terwijl we een indruk krijgen van dit indrukwekkende instituut worden we weer weggeschreeuwd door een wellustige wachter die weet dat het tegen etenstijd loopt, of tenminste tegen het einde van zijn werkdag. Hiermee besluiten we onze stadswandeling te besluiten en gaan we op zoek naar een diner voor ons diner. Dit vindt plaats bij Cello. Ondanks dat de eerste optie een Irish pub was, bleek dit een alleraardigst alternatief. De gastheer vergast ons op zelfgemaakte bites en de wijnen die geschonken worden zijn gelijk een cello fijnbesnaard. We bespreken de dag die achter ons ligt en plannen onze plannen voor de morgen. Bij het ontwaken activeren we de New York Pass om ons te laten leiden - geheel in de sfeer van #Balto . Maar nu eerst oogjes dicht en snaveltjes toe;
