Sint Maarten - dag 52

Toen ik vanmorgen mijn telefoon inschakelde en las 'Laat je niet natregenen vandaag, Erwin. Er zijn buien voorspeld in Philipsburg!' wist ik meteen hoe laat het was. De tijd stond er namelijk boven.

Met de ver- en herhuizing nog in de benen was het vandaag de beurt aan de buren. Het pand wat we huren, kent vijf zelfstandige woonruimtes. Eén ervan is van de Duitse verhuurder, de bovenverdieping is voor de helft van een Canadees en wij bewonen met twee personen nummer drie. Vier en vijf zijn afgelopen weekend vrijgekomen en vanwege de komst van nieuwe huurders moesten de panden worden heringericht. Ik heb mijn handen uit de korte mouwen gestoken en met slaapbanken en sofa's gesleept om op deze manier verre vrienden te doen vergeten.

Waar ik het intussen droog hield wat neerslag betreft, was het zweet in overvloed aanwezig vanwege de drukkende hitte maar dat mocht de pret niet drukken. Leeg opgeleverd en zelf ook tamelijk leeg even op adem komen met de lunch. Intussen deelgenomen aan de uitdaging van de maand (november) op yoo.rs en de column van Ebru Umar gelezen over de dood van Theo van Gogh. Zij schrijft over het 'een plekje geven' terwijl ze zijn plek in Metro heeft overgenomen. Lethargie ten top, maar wel rouw op je dak.

In de middag de tuin gesnoeid en op advies van De Grote van Kleyn (Onno voor vrienden) wat papajabladeren (zie foto) bewaard om daar een bereiding als spinazie op los te laten. Toen weer eens de berg af op weg naar de bank die zonder verdere vooraankondiging had besloten dat dinsdag best een goede dag is om geen diensten aan te bieden. De afgang compleet en de weg naar de top in topconditie bereikt want ook mijn getippel valt inmiddels op en ik kreeg zowaar een lift aangeboden. Onderweg wat verplicht onderhoud 'dus jij hoort bij dat kleine meisje met het oranje haar' en van afzetterij genoten bij het dito huis.

Na een duik in het zwembad en een biertje in de zon tuurde ik de strakblauwe hemel af of ik de bui al zag hangen. Intussen kwamen nummer vier en vijf de sleutels inleveren en namen afscheid, en ook voor mij was het intussen hoog tijd om te vertrekken. We gingen uit eten vanavond. Bestemming Chesterfield, aan de voet van onze berg. Een terras aan het water, met prachtig verlicht uitzicht over de Great Bay en heerlijk eten met porties bestemd voor bootwerkers. Goede sfeer, uitstekend gezelschap en prima service. De enige hindernis was nog de berg. Nou ja de enige. Laat ik het zo zeggen...ik kwam bij het restaurant binnendruppelen.