Ethel Kennedy's story

Ethel, ze zou ook bijna de vergeten Kennedy worden genoemd, omdat ze decennialang in de schijnwerpers heeft gestaan, de meest nauwlettende en beschreven familie in de VS geschiedenis.  

Toen ze voor het eerst op het openbare podium verscheen, had Ethel Skakel Kennedy een Hollywood-sterretje glamour en een zonniger, uitbundiger geest dan haar koelere en elegante schoonzus, Jacqueline, de First Lady die ze ooit leek voorbestemd te volgen in de White Huis. Ze was oneerbiedig, onverschrokken, grappig en beroemd vruchtbaar. Ethel ontmoette Bobby voor het eerst tijdens een skireis naar Mont Tremblant Resort in Quebec in de winter van 1945. In die tijd had hij een relatie met Ethel's zus, Patricia. Die relatie eindigde en Ethel begon hem te zien. Ze voerde campagne voor zijn oudere broer in zijn campagne in 1946 voor het Congres van de Verenigde Staten, en schreef haar scriptie over zijn boek Why England Slept.

Bobby en Ethel verloofden zich in februari 1950 en trouwden op 17 juni 1950 in de St. Mary's Catholic Church in Greenwich. Ethel's trouwjurk en bruidsfeestjurken zijn gemaakt door de bekende New Yorkse modeontwerper Mamie Conti. Als pasgetrouwden verhuisden Ethel en Bobby naar Charlottesville, Virginia, waar ze woonden terwijl Bobby zijn laatste jaar aan de University of Virginia Law School afrondde. Hun eerste kind, Kathleen, werd geboren op 4 juli 1951. Nadat Bobby zijn diploma rechten had behaald, vestigde het gezin zich in de omgeving van Washington D.C. en ging Bobby werken voor het ministerie van Justitie. Dat pad duurde niet lang, want Bobby werd door zijn familie gevraagd om de succesvolle Senaatscampagne van John F. Kennedy in 1952 in Massachusetts te leiden.

Dochter Rory Kennedy maakte de documentaire Ethel
Ze leeft nu al meer dan een halve eeuw zónder Bobby. Rory, die nog niet geboren was toen haar vader stierf, realiseert zich overigens direct waar de belangrijkste wegversperring naar het wezen van haar moeder zit: recht tegenover haar, vriendelijk glimlachend. Al haar broers en zussen zijn maar al te bereid om haar te woord te staan. Maar de hoofdpersoon zelf… ‘Al deze introspectie,’ verzucht haar moeder op een gegeven moment. ‘Ik haat het!’

Samen met haar moeder, broers en zussen – en in de rug gedekt door werkelijk prachtige familiefilmpjes en treffende nieuwsreportages – boetseert Rory Kennedy een hartveroverende vertelling uit dat veelbewogen leven in de kantlijn van grote gebeurtenissen. Daarvan was Ethel overigens zo’n 99 maanden zwanger, misschien wel haar grootste prestatie en in elk geval haar meest tastbare erfenis. Ethel wordt daarmee zowel een modern sprookje als een messcherp portret van de Verenigde Staten in de tweede helft van de twintigste eeuw, via de familie die als geen ander de Amerikaanse Droom – en de ontmanteling daarvan – belichaamde. En natuurlijk gaat deze egodocu net zoveel over de vader die Rory Kennedy nooit heeft gekend als over de moeder naar wie ze de film heeft vernoemd.