Even iets anders...
Soms kom je iets tegen waar je niet over kunt praten, maar wel over schrijven. Dit was zo'n moment. Het was op 5 november 2016.
Wat een week is dit geweest! De inspiratie voor deze column vloog mij gewoon om de oren. Purmerend leek in brand te staan en barstte zo ongeveer uit elkaar van de spanning en sensatie.
Er was een wethouder die pijnlijk uit de bocht vloog door voor zijn beurt en in het openbaar dingen te roepen zonder dat zijn collega’s op het stadhuis daar iets vanaf wisten. Zij moesten in de media vernemen dat er sprake is van een intentieverklaring om 17 hectare bos te kappen, ten voordele van een onderneming. Het sloeg is als een bom en het liet een spoor van verbijstering na. Een (achterkamertjes)afspraak ter meerdere eer en glorie van een ondernemer en ‘zijn’ wethouder. Het Zure Bom-comité verheugde zich al op de loopgravenoorlog op Sociale Media.
We hadden te maken met vernietigende branden. In de Kolfstraat, waar 4 woningen met gebroken ramen zijn achtergebleven na een explosie die tot ver in de omgeving te horen was. Was het een gasexplosie, was het een aanslag? De echo van de klap was nog niet weggeëbd, of een volgende brand brak alweer uit in de Merwedestraat. Het zinderde van de geruchten, en er is verder nog niets bekend.
Er was groot nieuws over een stadsgenoot die in de boeien is geslagen, op verdenking van betrokkenheid bij een overval in Amsterdam. Een laffe daad waarbij een 73-jarige man werd bedreigd en vastgebonden. Een intimiderende overval die een grimmige herinnering zal vormen voor de oude man, in de winter van zijn leven.
Veel mensen weten zich geen raad als ze geconfronteerd worden met ongeneeslijke ziekte en/of de dood. Ik ben geen gedragswetenschapper, maar m.i. hoort een dergelijk 'vlucht- en ontwijkgedrag' (niet herinnerd willen worden aan de eigen sterfelijkheid) bij kinderen en prille tieners.
Een volwassene die nog steeds zulk gedrag vertoont is het slachtoffer van de toegenomen infantilisering van de westerse samenleving.
Heel sterk verwoord, prachtige overdenking, het bewustzijn van de echte noodlijdende patiënten komt duidelijk naar voren, waar de echte behoefte uit bestaat.