Fabel van de wasbeer

Er was eens een beer, een wasbeer. Eigenlijk een rare naam, want wasberen zijn er nog steeds gelukkig, dus moet het eigenijk een isbeer zijn. Maar vooruit, ik pas me aan. Er was eens een wasbeer.

De wasbeer was een heel net dier dat al zijn eten netjes waste. Hij poetste en poetste, maar eigenlijk was het water wat vervuild. Het eten ook maar je moet toch wat hé.

Op een dag zat de wasbeer een beetje te mijmeren en keek in de toekomst. Hij vroeg zich af of alles zou blijven zo als het was of dat er een tijd zou komen dat het eten niet meer met van alles besproeid zou worden en het water niet vervuild zodat wassen zinvol zou zijn.

Daar kwam een lippenbeer aangelopen en ze raakten in gesprek. De lippenbeer vond dat het beter was als je de grizzly’s, die de baas waren, overal maar gelijk in zou geven, dan bleef alles rustig en kreeg je geen problemen.
“Je hoeft het niet met ze eens te zijn, zei de lippenbeer: “maar je hoeft dat niet te zeggen, praat maar met ze mee. Doe net als ik, bewijs ze lippendienst.”

“Dat ligt niet in mijn aard, zei de wasbeer: “ik ben een rechtdoorzeese wasbeer en wil een schoon geweten hebben, ik kan niet met leugens leven. We hebben recht op gifvrij eten, schone bossen en schoon water. Ik ga het aankaarten en actie voeren.”