Fatale liefde

Hij viel niet eens op in het sneeuwlandschap. Ik zag hem pas op het moment dat ik vlak langs de sloot liep. Een prachtige reiger die de dood vond in het riet. De kop hing half in het water, de snavel vastgevroren in het ijs. Een domme reiger, zouden voorbijgangers denken, dom dier dat nog even een visje wilde vangen in de sloot en daarbij verongelukte. Niets is minder waar, alleen ik ken het echte verhaal, het verhaal van de fatale liefde.

Het verhaal begon drie maanden geleden, op een mooie nazomerse dag. De reiger vloog langs de sloot om een visje te vangen. Hij had al een behoorlijke afstand afgelegd, was moe en had honger. Zoals reigers altijd doen, bleef hij langs de slootkant staan wachten tot hij een vis zou zien. Zijn geduld werd beloond. Na een kwartier zag hij iets zilverachtigs in het water. Een mooie stevige vis, dacht de reiger, een heerlijk maaltje. Hij zette zich schrap om op het juiste moment toe te slaan. Maar toen hij snel met zijn snavel naar beneden dook, trok hij die even plotseling weer terug. Een klein speels visje spartelde een paar tellen boven het wateroppervlak. Haar schubben kleurden zilvergoud door de zon.