December 2016
Mag ik vanavond mijn schoen zetten mama? Een zenuwachtig jongetje van zes jaar kijkt mij aan.
Mijn held hij gelooft er nog zo in. De schoorsteen staat al klaar. vandaag is de Sint aan gekomen in Nederland.
Avonden gevuld met het Sinterklaas journaal. Het is weer een spannend avontuur met al die nieuwe pieten. Die er een potje van maken.
Ik ben zo blij dat mijn kleine grote vriend er nog in gelooft dit jaar. Hij is al zo wijs geworden van alles wat het leven hem al op zn pad heeft gebracht.
Hij is soms al zo oud hoe hij de dingen ziet en hoe hij tegen mij praat. Maar nu niet. Nu is hij helemaal zes en vol spanning over wat er de andere dag misschien in zijn schoen zal zitten.
In stilte geniet ik van mijn boy.
Voor mij en misschien meer ouders is er niets ontspannends aan deze tijd. Rond komen in de maand december is soms een hel. Want Hoe leg je een kind uit dat hij niet iets groots of dat ene grote Starwars Lego kado krijgt van de sint en zijn klasgenootje wel.
Ik vind het altijd een heel gedoe.
En ben al maanden bezig leuke dingen bij elkaar te sprokkelen.
Waarschijnlijk het laatste jaar dat de kleine man er in gelooft. Hij stelt al wel wat kritische vragen over de sint. Waaruit ik kan opmaken dat het niet heel lang meer gaat duren.
De papa maakt dit jaar het hele circus mee van dichtbij en is het na ander halve week al beetje beu aan het raken al die spanning over schoen zetten en lief zijn voor pakjes avond, het slechte slapen het soms uitdagende gedrag van zijn held.
Het is nog maar een paar weken en waarschijnlijk voor het laatst is mijn antwoord.
Op Pakjes avond is na 4 maanden eindelijk de superhelden kamer van de kleine man af. Zoals altijd bij ons nog veel op het laatste moment maar wanneer "de Sint" belt en hem verteld dat hij lief is geweest en hoe het met zijn nieuwe kamer is.
Staat er een klein jongetje bij de telefoon die vol spanning heel beleefd de sint zijn vragen beantwoord.
De papa en ik kijken elkaar aan. We geven elkaar een knipoog en genieten heel intens samen van dit moment.
Als er opgehangen word, vragen wij wie dat was.
Met grote ogen draait de kleine man om en kijkt hij ons aan.
Het was de sint die vroeg hoe zijn nieuwe kamer was, en als hij hoort dat de kleine man die nog niet heeft mogen zien zegt de sint dat de pieten daar alle cadeautjes heeft neergezet.
De spanning knettert om hem heen. Hij ontploft nog net niet. "Mag ik al kijken in mijn nieuwe kamer?"
Vol enthousiasme rent hij naar boven, opende deur en ziet hij zijn kamer. Zijn nieuwe kamer. Zijn reactie is er één waarvan bij mij de tranen in mn ogen springen. Zo oprecht blij dat hij is. Zo voor dankbaarheid.
Het heeft even geduurd voor dat de kamer af was maar het is echt de moeite waard geweest.
De zak cadeaus word leeg gemaakt. Één voor één op een snel tempo open gemaakt.
Het is sneller voorbij dan dat ik bezig ben geweest met regelen. Maar het is zeker goed zo.
En wat ontzettend mooi om te zien dat onze held ondanks alles van de afgelopen jaren. AL het verdriet, de spanningen en lastige situaties het een mooi beleefd en dankbaar ventje is geworden.
Ergens in mij vind ik het ook ontzettend jammer dat het volgend jaar waarschijnlijk alemaal anders zal zijn.
Want ook al heeft hij wat vragen over de sint en alles er om heen. Hij ging er dit jaar toch mooi nog helemaal in mee.
De briefjes in zijn schoen. De liedjes, het suiker voor het paard.
Ondertussen in de grote mensen wereld liggen er aardig wat mensen wakker door de sint. Ze geloven er misschien niet meer in. Maar die oeverloze zwarte piet discussie houdt ze toch behoorlijk in de ban.
Ik volg het allemaal niet zo dit jaar. Want als ik naar mijn kindje kijk en hem hoor vertellen over de sint en zijn pieten
Zie ik er niks kwaads in. Geen ene intensie dat het zwarte van de piet hen in de weg staat te genieten van dit alles.
En als hij op school verkleed als de sint met zijn donkere vriendje hand in hand achter de sint aan rent zou ik willen dat ale mensen konden in zien hoe puur en zonder oordeel onze kinderen zijn.
Want ze zien geen kleur alsof ze kleuren blind door het leven stappen maken zij totaal geen onderscheid., Want inderdaad het maakt niets uit of ze zwart blauw paars of alle kleuren van de regenboog zijn het gaat om het verhaal de spanning en natuurlijk al die cadeautjes.
Het sprookje er om heen. Dat sprookje wat binnen nu en volgend jaar voor mijn kleine held totaal anders zal zijn.
Hij gaat weer een stapje verder. En ik stap naast hem met hem mee.
Wat word ie groot.
"En mama die andere pieten he daar moet je niet bang voor zijn hoor die zijn nieuw die weten het allemaal nog niet zo goed."
