Munazzah Younas

· 21 Nov 2021

Follow Following

Feminisme in postkoloniale periode

#feminisme   #Postcolonialfeminism #cultureelfeminisme
Vanaf het begin van dit universum zijn mannen en vrouwen twee belangrijke entiteiten van dit universum. Hun samenwerking, coördinatie, relatie, regulering, dicteren en assimilatie is wat het leven op deze planeet mogelijk maakt. Nu, volgens de regels van het spel, als beide even belangrijk en doelgericht zijn, moeten ze allebei dienovereenkomstig en evenveel belang krijgen. Sinds de geboorte van het universum kregen mannen de spilrol van kostwinner, maar hij nam het helemaal verkeerd op en soms waren enge verhalen over onderdrukking, geweld en tirannie over vrouwen luidruchtig en duidelijk. Er was een tijd dat ze de basisvoorzieningen van het leven werden beroofd en alleen voor reproductie werden gebruikt.


Feminisme:

Feminisme is een beweging die is gestart voor de betere rechten van vrouwen. Het belangrijkste doel was om de normale status van vrouwen te behouden. Het heeft vele soorten, d.w.z. sociaal feminisme, rationeel feminisme, liberaal feminisme, marxistisch feminisme en cultureel feminisme. Alle soorten willen vrouwen in principe empowerment maken en hen gelijke leden van deze samenleving maken. Om ze in een productief deel van de bevolking te transformeren, speelden veel vrouwen zoals Mary Wollstonecraft, de suffragettes, en Eleanor Roosevelt een belangrijke rol bij het vestigen en vormgeven van feminisme.
Deze beweging heeft een lange geschiedenis maar is officieel verdeeld in drie golven:

De eerste golf begon aan het einde van de negentiende en twintigste eeuw en richtte zich vooral op de rechten van vrouwen om te stemmen voor een actieve rol in politiek en erfelijk. Het belangrijkste doel was om de claustrofobische schelpen van ongelijkheden te doorbreken.

De tweede golf van feminisme begon in de jaren zestig en het belangrijkste doel was om vrouwen te bevrijden van de bandieten van het patriarchaat. De belangrijkste agenda was om vrouwen hun wettelijke en sociale rechten te geven.

De derde golf van feminisme was in feite een hernieuwde inspanning voor de mislukkingen van de tweede golf van feminisme, maar de wortels waren vrij verschillend van die van de eerste en tweede golven. De gedachtegang was psychoanalyse, marxisme, sociologie, filosofie enz.

Postkolonialisme:

Het woord postkolonialisme verwijst naar het historische tijdperk of de toestand van dingen die volgt op het westerse kolonialisme; het kan ook verwijzen naar het voortdurende streven om de geschiedenis en keuzevrijheid van mensen die zijn onderworpen aan verschillende soorten imperialisme te herstellen en te herinterpreteren. Hoewel het postkolonialisme een toekomst suggereert die vrij is van kolonialisme, kunnen er nieuwe vormen van dominantie of ondergeschiktheid ontstaan, waaronder nieuwe vormen van mondiaal imperium, als gevolg van dergelijke ontwikkelingen. Het is belangrijk om postkolonialisme niet te verwarren met de veronderstelling dat de wereld waarin we nu leven vrij is van kolonialisme. De studie van meerdere trajecten van de moderniteit, zoals geïnterpreteerd en ervaren vanuit een verscheidenheid aan filosofische, culturele en historische gezichtspunten, is een focus geweest van postkoloniale theoretici en historici. Ze waren vooral geïnteresseerd in interactie met de onduidelijke erfenis van de Verlichting buiten Europa, zoals vertegenwoordigd in maatschappelijke, politieke, economische, technische, constitutionele en artistieke discours.

Postkoloniaal feminisme:

Postkoloniaal feminisme ontstond als reactie op feminisme dat zich alleen bezighield met de ervaringen van vrouwen in westerse naties en koloniën. Postkoloniale feministen streven er ook naar om het westerse feminisme te mainstreamen, de concepten van inheemse en andere feministische groepen uit de Derde Wereld.
Postkoloniaal feminisme verwijst naar de vrouwen van die naties, ooit gekoloniseerd door een andere natie. Aan de ene kant werkt de postkoloniale feministische theorie om de discours van postkoloniale theorie en liberaal westers feminisme te verstoren en, aan de andere kant, om te waken tegen de theorisatie als een monolithische, enkele figuur van de 'derdewereldvrouw'.'Veel wereldcritici hebben opgemerkt dat het verdriet en de ellende van postkoloniale vrouwen veel groter zijn dan de vrouwen die gekoloniseerd zijn. Enkele van de belangrijkste kwesties van postkoloniaal feminisme zijn de theorisatie van de tegenstrijdige positie van het vrouwelijke subject in kolonialisme en dekolonisatie, de terugkerende inbedding van genderverschil in een breder begrip van etniciteit, nationalisme, klasse, en kaste, enz. Postkoloniale feministen beweren dat vrouwen ook moeten worden gekenmerkt door sociale groepen en etnische identiteiten, niet alleen door hun geslacht. Feministen in het postkolonialisme geloven ook dat mannen en vrouwen elementen van kolonialisme en postkolonialisme anders zien. Maar ze beweren ook krachtig dat geslacht niet noodzakelijk een basiskenmerk van onderscheid was.

Recensies uit de literatuur:

De Brede Sargassozee door Jean Rhys wordt beschouwd als een opvallend Caribisch boek, gelegen tussen de wereld van het kapitalisme en West-Indië na emancipatie. In de postkoloniale periode, echter, veel commentatoren lijken vaak de marginaliteit van vrouwen te negeren omdat blanke Anglo-Amerikaanse feministen vaak de nadruk leggen op de rechten of gelijkheid van blanke vrouwen, terwijl postkoloniale critici de neiging hebben zich te concentreren op die van mannen in de postkoloniale domeinen. Daarom is Gayatri C. Spivak, de post-koloniale feministische criticus, biedt een theoretisch model voor analyses van het post-kolonialisme vanuit een feministisch gezichtspunt. „Epistemisch misbruik”, volgens Spivak, geeft aan dat kolonisatoren, door de koloniale retoriek van wetenschap, universele realiteit en religieuze redding, proberen de inheemse cultuur van koloniën te verwerpen of te hervormen.

Als we de Brede Sargassozee vanuit feministisch oogpunt kunnen we vanaf het allereerste begin van het boek Antoinette zien lijden aan mannelijke overheersing en onderdrukking. Antoinette's man probeert haar te verlaten net nadat hij enkele straffen heeft gehoord van een onbekende persoon die beweert het onwettige Creoolse kind te zijn. Hij gaat niet voor een excuus, behandelt haar en gooit haar weg als een stuk papier. Deze roman dient ook de oriëntaalse opvattingen van westerlingen over het Creoolse volk. Het karakter van Rochester weerspiegelt in het bijzonder de „andere” mentaliteit ten opzichte van Antoinette en de Creolen van het Caribisch gebied. Antoinette, een postkoloniale vrouw, brengt de vraag van Spivak over: „kan de subaltern spreken?” Ze probeert haar stem te verheffen tegen alle onderdrukkende krachten. De beëindiging van haar relatie met haar man wekt vaak de indruk dat Europeanen niet bereid zijn de subaltern in overweging te nemen. In postkoloniale termen ziet Spivak Bertha's „andersheid” als „een allegorie van het algemene epistemische geweld van het imperialisme, de constructie van een zelf-immolerend koloniaal onderwerp voor de verheerlijking van de sociale missie van de kolonisator”.


In Mijn feodale heer door Tehmina Durrani , de imperialistische benaderingen van het patriarchaat en de strijd van vrouwen in Pakistan is de enige vertegenwoordiging van het patriarchaat in Pakistan. Mijn feodale heer beschrijft de ontberingen waarmee vrouwen in Pakistan worden geconfronteerd als gevolg van het patriarchaat. Genderongelijkheden en mannelijke dominantie worden in dit artikel tot in de kern besproken. De verhouding tussen manipulatie en geweld kan worden beoordeeld aan de hand van het aantal zaken dat is ingediend in de boekenlogboeken van beveiligingsinstanties. De onderdrukking van vrouwen en de behoefte aan rechten voor vrouwen worden hier toegelicht.

In de roman Duizend prachtige zonnen, sociaal feminisme wordt afgebeeld. We kunnen zien dat deze roman van Khaled Hosseini veel vrouwelijke personages heeft die gestrest en onderdrukt worden door mannelijke dominantie en patriarchaat, maar het goede is dat ze ondanks hun manipulatie nog steeds de wandaden van het patriarchaat uitdagen. Mariam en Laila zijn de hoofdpersonen wiens levensstijl wordt besproken in Duizend prachtige zonnen.

In The Handmaid's Tale van Margaret Atwood, vrouwelijke personages benadrukken de gruweldaden tegen vrouwen in Geliea. Over de hele wereld worden vrouwenrechten gemanipuleerd en ze worden over de hele wereld onderdrukt. Ze worden brutaal behandeld en worden voorgesteld als een stuk object dat wordt tentoongesteld. Ze bekritiseerde ook de onderdanige aard van vrouwen aan mannen en is van mening dat hun onderdanigheid hun situatie verder verergert. Het enige doel van de beschreven vrouwen is om de kinderen en haar man groot te brengen. De strijd en evolutie van vrouwen worden hier beschreven.

Cultureel feminisme steeg in de Verenigde Staten van Amerika om radicaal feminisme te depolitiseren en het was een term bedacht door Brooke Williams. Cultureel feminisme is de ontkenning van radicaal feminisme en komt alleen naar boven om het idee van separatisme, empowerment van vrouwen en institutionele opbouw te verhogen. Cultureel feminisme is een fenomeen dat het leven verschuift van „politiek” naar „levensstijl”. Het is een soort feminisme waarin het lid van hetzelfde geslacht je uit deze onderdrukking en twijfelachtige houding haalt. Alle andere vormen van feminisme, dwz socialistische feministen, zwarte feministen en radicale feministen ontkennen cultureel feminisme omdat het hun oude ideeën verwerpt en ze zeggen dat cultureel feminisme de feministen gematigd maakt en de beweging verzwakt.

Een van de belangrijkste bedrijven van feministische kritiek in het laatste deel van de 18e eeuw was het veranderen van de literaire traditie. Wanneer Virginia Woolf schreef haar essay Een eigen kamer in 1929 werden zoveel vrouwelijke auteurs geïnspireerd. In haar Seksuele politiek , Kate Millet , een van de invloedrijke vrouwelijke auteurs van tweede golf feminisme, analyseert dat de mannelijke schrijvers schetsen hebben van vrouwen in geschiedenis en literatuur. Vrouwen werden vanuit mannelijk oogpunt gestart in de literaire werken van mannelijke schrijvers. Millet heeft ontdekt dat wat zij seksuele politiek bedoelt repressief, onderworpen en ongelijk is, en gecontroleerd door de seksuele rollen van vrouwen. Haar idee van seksuele politiek is vergelijkbaar met het Orientalisme van Edward Said, waar hij de verkeerde voorstelling van westerlingen van oost naar het westen onthult.

De negatieve gevolgen van de dominantie van mannen en de identiteitscrisis van vrouwen houden enigszins verband met Sylvia Path's 'The Bell pot' . Je kunt ook zien dat het vrouwelijke karakter van vrouwen op de een of andere manier absurd is en niet alleen kan staan met hun eigen ideeën en percepties in. Virginia Woolf geschriften en getoond in haar roman Naar de vuurtoren . Zowel de vrouwelijke personages, dat wil zeggen Esther en Lily, proberen en worstelen om hun ideeën te synchroniseren met de gevestigde normen en percepties van de samenleving. Zoals we kunnen zien, is hun situatie ondanks verschillende locaties bijna hetzelfde. Hun leefgebied ligt onder de klokkenpot waar ze hun ideeën moesten aanpassen aan de samenleving. De personages van Virginia Woolf en Sylvia Path groeien geleidelijk aan om hun eigen sterke punten, verlangens, identiteiten en capaciteiten te begrijpen.


In de Pakistaanse Urdu-literatuur kunnen we het voorbeeld nemen van Umera Ahmed's romans, Peer-e-Kamil en Meri Zaat Zarra-e-Benishan. In beide romans kunnen we zien hoe de maatschappelijke normen vrouwen onderdrukken. De patriarchale en imperialistische benadering van de samenleving ten opzichte van vrouwen is echt onaanvaardbaar en is zeer gruwelijk. Hier kunnen we zien dat ondanks de bewegingen zoals cultureel feminisme er nog steeds vrouwen in deze samenleving zijn die zich onderwerpen aan hun onderdrukkers en ze hun benarde situatie niet willen veranderen. Ze dragen en krijgen te horen dat ze deze zielige strijd en onderdrukking moeten dragen, omdat het hun lot is. Zou je het niveau van morele ziekte kunnen geloven? Deze romans bekritiseren de culturele en sociale normen van de samenleving, die als smakelijk voedsel dient voor degenen die de neiging hebben deze normen te manipuleren om hun dominantie over de mens te vergroten. Daarom veroordeelt de schrijver de rol van vrouwen en hun onderwerping en zegt hij dat bijna alle problemen van vrouwen te wijten zijn aan hun eigen lot, omdat ze mannen zelf de reden geven om hen te overmeesteren.

Conclusie:

De weergave van vrouwen in voorheen gekoloniseerde naties en op westerse plaatsen is de focus van de postkoloniale feministische theorie. Terwijl de plicht van een postkoloniale feministe aanzienlijk moeilijker is dan die van een postkoloniale denker bij het bestrijden van het eerste koloniale discours dat hem als inferieur probeert af te beelden. Ze is het slachtoffer van „dubbele kolonisatie”, omdat ze tegelijkertijd wordt onderdrukt door kolonialisme en patriarchaat. Niet alleen als gekoloniseerd onderwerp, maar ook als vrouw, moet ze vechten tegen de overheersing van de koloniale macht. Haar koloniale broer is niet langer haar partner, maar haar onderdrukker in deze tirannie. Hij gebruikt haar zelfs in zijn strijd tegen de kolonisator door haar te vervormen in nationalistische discussies. Niet alleen dat, maar ze blijft ook door toedoen van westerse feministen van de koloniale naties, die hun koloniale equivalenten verkeerd voorstellen door afte dwingen afzondering aan hun raciale, etnische, politieke en sociale bijzonderheden, en daardoor functioneren als potentiële onderdrukkers van hun 'zusters'.
Vrouwen zijn het belangrijkste onderdeel van de samenleving. Hun bestaan is de reden voor ieders bestaan. Het kunnen zussen, echtgenotes, moeders enz. Zijn, maar in elke rol probeert ze honderd procent aan de samenleving te geven en toch wordt ze behandeld als een bijproduct. Als vrouwen ervoor kiezen om niet te trouwen, laat haar dan leven zoals ze wil. Zolang ze de persoonlijke ruimte van anderen niet verstoren, mag hun eigen persoonlijke ruimte niet worden verstoord. Objectivering en manipulatie moeten worden gestopt. Ze moeten met gelijke waardigheid worden behandeld, ongeacht of ze tot de westerse of oosterse cultuur behoren. Vrouwen moeten banen worden aangeboden, zodat vrouwen gemakkelijker toegang kunnen krijgen tot hun problemen en een gemakkelijk leven kunnen leiden.