Nog een paar daagjes en dan begint mijn avontuur in Parijs, wat betekent dat ik ook moet gaan beginnen met het inpakken van mijn koffers. Vandaag kwam ik op het briljante idee om alvast een start te gaan maken met het bij elkaar zoeken van wat spullen. Het duurde niet lang voordat ik besefte, dat koffers inpakken en Ferry nou niet echt bepaald hand in hand samen gaan. Hoe moet ik nou in Jezus’ naam voor onbepaalde tijd inpakken? Ik flip de pan al uit als ik voor drie weken op vakantie ga! En dan vergeet ik, negen van de tien keer, ook nog de helft! Ik had ergens al het gevoel dat dit een honderd jaren plan ging worden.. maar eenmaal bezig was het nog tien keer erger dan ik gedacht had.


Ik had besloten, met mijn goede gedrag, een te lijstje maken. Zodat ik, in mijn keurig opgeruimde kamer, geordend aan de slag kon. Een lijstje wat overigens na een kwartier al van geen kant meer klopte. Ik heb het lijstje wel vier keer opnieuw moeten schrijven. Maar toen het uitkwam op een vijfde keer, omdat ik allerlei dingen er dubbel of helemaal niet had opgezet, gaf ik het op. Dan maar zonder lijstje.. Ik besloot primitief te denken: wat heb ik nodig? Ik had mezelf beloofd alleen de nodige dingen mee te nemen. Beginnend met de toilettas. Tandenborstel, shampoo, een föhn, haarproducten, deodorant.. etc. Na een half uur bezig te zijn geweest kon ik die toilettas inmiddels een toiletkoffer noemen, aangezien ik letterlijk een volledige schoudertas/koffer gevuld had met allerlei verzorgingsproducten. Na enige tijd kon dan ook met veel moeite de koffer dicht.. Ik was opgelucht dat alles erin zat en dat ik voorlopig even klaar was. Ik focus me morgen wel op mijn kleding en overige dingen.


Met een tunnelvisie loop ik naar de douche en ga heerlijk douchen, iets wat ik uren kan doen om heerlijk tot rust te komen. Na een tijdje stap ik de douche uit en wil de nodige spullen pakken: de föhn, een handdoek en wat haarproducten. Het duurde serieus tien minuten voordat ik besefte dat ik al die spullen onder in mijn koffer had gedaan (jah.. inderdaad, ONDER in mijn koffer). Ik kon mezelf wel schieten…! Noujah, dan gaat die koffer maar weer open. Eenmaal boven in mijn kamer aangekomen, was ik al helemaal geïrriteerd. Door mijn fanatieke inpakactie van daarvoor, was ik een beetje vergeten dat mijn kamer er inmiddels uitzag als een oorlogsgebied. Al kruipend over een metershoge muur van spullen, wat voor mijn gevoel gevormd was tot de Berlijnse Muur versie 2.0, besefte ik dat ik de strijd had verloren..

Loading full article...