De Overwinning
Om het plan verder uit te werken was de straat in het Nederlandse plaatsje geen ideale locatie. De huurwoning van Nico was klein gebouwd voor een persoon, maar gezellig genoeg met zijn drie vrienden die om de ronde tafel zaten. Het gesprek over de zeepkist-race kreeg vorm toen Rens besloot het vervoer van de materialen van hout en wielen te verzorgen, terwijl Cor het initiatief nam om de administratieve kant van bedragen en aantallen te regelen. Nico hielp Lodewijk dan mee met het opbouwen van de houten zeepkist waarbij de wielen als laatste attribuut gemonteerd zouden worden. Dit omdat de wielen voor het voortbewegen naar het ijskoude water zorgden.
Om dan maar te zinken onder het gewicht van het gevaarte. De achtertuin van Nico zou de plaats van opbouwen worden, met het grasveld dat allang geleden plat was getrapt en slechtziend met zwarte plekken, maar ideaal voor opbouw van een dergelijk gevaarte op vier wielen te doen verrijzen. De zeepkist met zijn kenmerkende bruine wielen eronder, stond klaar achter de schermen voor het spektakel op en langs de rivier. Koud was het water wel, want hartje winter en veel wind maakte het eigenlijk onmogelijk om te gaan zwemmen. Maar voor deze dag was TV Gelderland gekomen en moest het per se doorgaan, want het afblazen betekende een verlies van tv-rechten voor de zender. Nico en zijn vrienden stonden zenuwachtig langs het opgezette podium dat bevolkt werd door allerlei zeepkisten, de een nog rijker versierd dan de ander, en in de rij om het ijskoude water in te plonsen en te drijven naar de overzijde. Weken van voorbereiding en het opbouwen in Nico's achtertuin hadden er toe geleidt dat dit het moment was om te bewijzen dat deze onderneming het waard was om als beste uit de bus te komen.
Niet dat de snelste tijd de uitslag geven, maar wel de constructie van de zeepkist waarmee het drassige grasland bereikt zou worden. De houten constructie en harde opgepompte banden als onder een bolderkar, moest het mogelijk maken om het ijskoude water binnen twee minuten te bereiken vanaf het metershoge podium dat iedereen kon zien tijdens het spektakel. Dat het winterse weer een dobber betekende voor het spektakel, had niemand baat bij. De vrouwelijke spreekster had de microfoon vast en keek recht in de tv-camera van TV-Gelderland, en werd daarbij omringd door een opgezette muur van sponsoren aan winkels en supermarkten uit de regio. Ze sprak over het weer en hoe de tv-zender het podium had opgebouwd, maar besefte ook dat de twee minuten om waren.
Wat sip keek ze om zich heen naar de rivier, na het praten tegen de lens dat vermoeiend was gebleken. Haar volgende praatje voor de lens zou pas bij de witte blokken aan het andere eind van het podium zijn. Nico en zijn vrienden wachtte ondertussen op het startmoment van de eerste zeepkist, dat met vier man erin naar beneden zou denderen regelrecht op het water af. Hij was als zevende uitgeloot om van start te gaan en aangezien er een kwartier tussen de andere zeepkisten zat was er iets meer als anderhalfuur om te trappelen van de kou naast de houten kist. Nico beet op zijn laatste reep muesli en keek ongeduldig zijn vrienden aan die allen een andere kant van de omgeving afspeurde om de tijd te doden voor het afrijden van het podium. Het was tenslotte een spektakel wat je later nog kon terugkijken met uitzending gemist via internet, maar wat nu letterlijk plaats vond. Na anderhalfuur bevonden ze zich om de zeepkist om het laatste duwtje te geven, met Nico achter het stuur.
