Er was eens een jongeman, die uit een vliegende auto sprong. Het was zijn vlucht van het leven. Niet uit het leven, maar juist erin. Ook al zag hij dat op dat moment nog niet.
Wij staan nu aan de andere kant van dat leven en weten alles. Althans, bijna alles. Want over zijn twee onafscheidelijke balletjes heeft hij nooit iets verteld.Vader is gestorven
Joep en zijn drie broers en twee zussen staan verslagen om het ziekenhuisbed heen. Zojuist heeft vader dit aardse leven verlaten. Hij is gestorven en heeft zijn geheim meegenomen. Het enige dat hen op dit punt rest: de twee balletjes zelf.
Nadat vader zijn laatste adem uitblies, heeft Jochem ze voorzichtig uit de beklemming van de slappe hand bevrijd. Tot op het laatste moment van zijn leven hield vader de balletjes onder controle.
Zouden zij er ooit achter komen waarom deze twee balletjes zo belangrijk voor hem waren? En waarom ze ook voor henzelf van levensbelang zouden zijn?
De laatste paar weken is vader hard achteruitgegaan. Zienderogen werd zijn gezondheid slechter.
Op het laatste moment leek vader zijn geheim alsnog te gaan delen. Jochem stond als oudste zoon alleen aan het bed, toen vaders laatste woorden klonken: “Die balletjes, zoon, zijn van levensbelang. Ik geef ze nu aan jou en ik heb er vertrouwen in dat jij …” Vader zuchtte en nam zijn geheim verder mee de eeuwigheid in.
De kluis gaat open
De kinderen komen bij elkaar om de begrafenis voor te bereiden. Vanzelfsprekend komt dit zo diepe geheim ter sprake. Het moet immers een rol krijgen in de afscheidsredes. Maar welke...? Dat is de grote vraag.
De verzekeringspapieren voor de uitvaart liggen - zoals vader dat altijd zorgvuldig (bijna angstvallig) deed - in de kluis. En de code...? Die weten ze niet. Dat wordt nog een probleem, denkt Joep. Maar Jantina - dat lieve, kleine, blonde zusje van hen - oppert om het eens gewoon te proberen. Laten we 1-9-8-7 eens proberen, zegt zij. Jochem draait aan de knop en warempel: de kluis springt open!
Tot hun grote verrassing (en teleurstelling!) is de kluis bijna leeg. Het enige wat ze vinden is een doosje met twee uitsparingen. Het doosje, waar vader de balletjes in bewaard moet hebben (op de spaarzame momenten, dat hij ze niet vasthield). En... een klein notitieblokje.
Het blokje is volgeschreven, zo lijkt het. De eerste pagina belooft niet veel goeds. Vader schreef hier: 'Het is zover. Jullie hebben de kluis gekraakt. Ik hoop dat ik overleden ben, want anders ben ik echt alles kwijtgeraakt. De balletjes moeten nu rollen!'
Zes verbijsterde gezichten staren elkaar ongelovig aan. Wat heeft dit te betekenen? En dat in combinatie met vaders laatste woorden... Geen van allen begrijpen ze er iets van.
Terwijl ze verder bladeren, klaren de gezichten ook niet echt op. De daadwerkelijke clou staat niet in dit notitieblok. Vader maakt er - zelfs na zijn dood - nog een sport van om hen te laten gissen.
De droom
Dan krijgt Janita, de oudste zus, een heldere ingeving. Zij denkt aan de vlucht uit de auto, waar vader haar wel eens over verteld heeft. Het was, als zij het goed begrepen hebben, een serieus auto-ongeluk, waardoor vader in het ziekenhuis terecht was gekomen. Hij wilde daaraan blijven denken, omdat dat volgens hem van levensbelang was, zegt Joep. En, vult Jochem aan, dat waren ook zijn laatste woorden over de balletjes.
Met dit in gedachten bladert Jeroen nogmaals door het notitieblokje. De droom, leest hij ineens hardop voor. De droom van het leven na de vlucht. Het leven rolt waar het maar wil, als een speelbal met een eigen wil.
Joop, de jongste broer, barst in tranen uit. Tranen met tuiten. Nog nooit hebben zijn broers hem zo zien huilen. Zij denken, dat het verdriet om het sterven van vader de boosdoener is. Maar Joop zegt: Wat jammer dat ik nooit de link heb gelegd!
Vader vertelde mij een paar jaar geleden zijn verhaal van toen hij in het ziekenhuis lag. Na dat ongeluk, na die vlucht uit de auto, lag hij in een heel diepe slaap. Hij had een best wel enge droom. Een weerzinwekkend verhaal, maar het was dan ook een droom in een bijzondere medische situatie.
Er werd soep gekookt van kleine kinderen. De soep werd op een of andere manier gevuld met balletjes. In die balletjes zat de levenskracht, waardoor vader de hele situatie overleefde. Aan het eind van die droom moest vader beloven, dat hij hier nooit over zou praten. En dat deed hij dus.
Boodschap voor de toekomst
De reactie van Joep sprak boekdelen. Maar dan is vader zijn hele leven het slachtoffer geweest van een leugen in zijn denkwereld. Dan heeft vader altijd met de druk van een belofte aan niets en niemand geleefd. Hoe triest! Maar wat zou het dan mooi zijn, als wij met ons zessen zijn verhaal kunnen reproduceren. Als wij de boodschap van zijn droom kunnen achterhalen en verspreiden. Zullen we dat proberen?
Met zijn allen knikten ze volmondig ja.
En zo begonnen de kinderen hun vader eindelijk te begrijpen. Ze kwamen er - via de notities in het blokje - achter, dat vader deze balletjes speciaal gekocht had om zich zijn belofte te blijven herinneren. Hij wilde koste wat kost zijn belofte houden.
De balletjes hadden vanaf nu een bijzondere, nieuwe waarde voor hen. Ze waren van levensbelang, omdat ze het leven van vader in twee ronde vormen volledig beschreven.
Wie had dat in de loop der jaren ooit kunnen (be)denken...?
