Dit is mijn bijdrage aan de schrijfuitdaging van Hans van Gemert voor deze maand. Misschien niet 100% conform de regels van het spel, maar toch… Ik hoop dat het mag.
Sinterklaasfeest in de jaren ‘70
Het was een sinterklaasavond in de jaren ’70 van de vorige eeuw. Mijn broertje en ik zaten gespannen te wachten of de goede Sint nog wel zou komen. Waarschijnlijk wachtte de goedheiligman echter tot mijn vader eindelijk weer thuis was. Hij was namelijk even naar de garage om daar iets uit de auto te halen of zo.
Wat het precies was weet ik echt niet meer. Maar ik weet wel dat hij maar niet terugkwam en dat zelfs mijn moeder er een beetje onrustig van werd. Gelukkig werd het lange wachten beloond, want op een gegeven moment hoorden we hard gebonk op de voordeur.
Snel gingen wij een kijkje nemen en vonden wij een grote jutezak voor de deur, die helemaal vol zat met pakjes. Alleen een zak. Geen mens te bekennen… Precies zoals het hoort op pakjesavond.
Maar ja, waar was papa nou? Want hij was nog steeds niet thuis. Altijd weer hetzelfde liedje. Elk jaar weer…
Een paar jaar later
Een paar jaar later gingen we verhuizen. Natuurlijk moest toen het hele huis op- en leeggeruimd worden. Alles moest en zou aan de kant. Dat was het moment dat (toen nog niet zo heel oude) herinneringen tot leven kwamen.
Achter een houten schot kwamen we een klein doosje tegen. Niemand durfde eraan te denken wat dit doosje allemaal niet had doorstaan in de jaren dat het daar had staan wachten om in volle glorie te mogen ontluiken. En daarom lieten we het op mysterieuze wijze tijdelijk in het teakhouten dressoir in de woonkamer staan pronken.
Die avond was het tijd voor de grote onthulling. Het kleine doosje zou zijn geheim gaan prijsgeven. Een geheim dat niet gedeeld werd met Sandeman, hoewel mijn ouders daar wel raad mee hadden geweten. Dit geheim was echter net zo goed bewaard gebleven als het geheim van de zak van Sinterklaas.
Mijn vader gaf het geheimzinnige kleine doosje aan mijn moeder. Zij vermoedde nog helemaal niets. Maar bij mijn vader begon het besef te dagen, dat dit doosje hem vanaf die bewuste sinterklaasavond bezig had gehouden. En daarom durfde hij het aan om haar de eer van de onthulling toe te bedelen.
Hoe zit het nou met dat doosje?
Toen mijn moeder het doosje in handen kreeg, begon zij ook een vermoeden te krijgen wat de inhoud van dit doosje zou zijn. Gewoon door de feeling in de hand. Ze opende het… en er lag een prachtige gouden ketting in te pronken. Stralend en glunderend nam ze de ketting in haar hand en hield hem voor zich.
Daarop onthulde mijn vader ons het echte geheim van dit bijzondere doosje. Op mysterieuze wijze was het terechtgekomen op de plek achter het houten schot, waar we het nu vonden. Maar het doosje was op die ene sinterklaasavond al voor mijn moeder bestemd geweest. Mijn vader kon het toen echter met geen mogelijkheid terugvinden. En daarom bleef hij die avond zo lang weg, ons in vertwijfeling achterlatend.
Vanaf die avond heeft hij er regelmatig naar gezocht. Het liep als een rode draad door zijn leven heen. Maar gelukkig is het nu - op het allerlaatste moment - dan toch nog terechtgekomen. Zo bracht dit doosje een nieuwe glans in de (zeker door mijn vader) zo gewenste verhuizing naar het hem beloofde land.
Een heuse herinnering uit de oude doos dus…
