Hoe het had kunnen zijn…

Ik word er een beetje weemoedig van, als ik langs de speeltuin loop. Mijn leven had zo anders kunnen zijn. Als ik de kindjes daar zo zie spelen, denk ik aan dat kleine wondertje, dat zich in mijn buik aan het vormen was. Het kindje groeide daar in alle rust.

Alleen… op dat moment kon ik het gewoon niet! Dit was niet het juiste moment. Ik zou hem nooit kunnen geven, wat hij nodig had. Ik was zo bang dat hij een liefdeloos leven tegemoet ging. Daarom nam ik zijn leven. Ik zag geen andere mogelijkheid dan abortus.

En dat bleef tot de dag van vandaag mijn diep bewaarde geheim. Slechts een paar mensen hebben dat tot nu toe van mij gehoord.

Maar als ik ze hier zie spelen op de glijbaan, de schommel en het klimrek, dan denk ik vol weemoed aan hoe het had kunnen zijn. Met de jaren is mijn liefde voor de kleine Elia - want zo ben ik hem inmiddels gaan noemen - enorm gegroeid. En ik zie het voor me hoe hij daar klautert, glijdt en rent.

Wat geweest is, is geweest…

Er zijn van die uitspraken als ‘Gebeurd is gebeurd’, of ‘Wat geweest is, is geweest’. Geldt dat ook in dit geval? Moet het voor altijd mijn geheim blijven? Of zou er ooit nog kans zijn op erkenning voor dit onschuldige slachtoffer? Immers, de kleine Elia kan er toch ook niets aan doen? En zelf heb ik al jaren spijt van mijn beslissing.

Loading full article...