Hoe het had kunnen zijn…
Ik word er een beetje weemoedig van, als ik langs de speeltuin loop. Mijn leven had zo anders kunnen zijn. Als ik de kindjes daar zo zie spelen, denk ik aan dat kleine wondertje, dat zich in mijn buik aan het vormen was. Het kindje groeide daar in alle rust.
Alleen… op dat moment kon ik het gewoon niet! Dit was niet het juiste moment. Ik zou hem nooit kunnen geven, wat hij nodig had. Ik was zo bang dat hij een liefdeloos leven tegemoet ging. Daarom nam ik zijn leven. Ik zag geen andere mogelijkheid dan abortus.
En dat bleef tot de dag van vandaag mijn diep bewaarde geheim. Slechts een paar mensen hebben dat tot nu toe van mij gehoord.
Maar als ik ze hier zie spelen op de glijbaan, de schommel en het klimrek, dan denk ik vol weemoed aan hoe het had kunnen zijn. Met de jaren is mijn liefde voor de kleine Elia - want zo ben ik hem inmiddels gaan noemen - enorm gegroeid. En ik zie het voor me hoe hij daar klautert, glijdt en rent.
Wat geweest is, is geweest…
Er zijn van die uitspraken als ‘Gebeurd is gebeurd’, of ‘Wat geweest is, is geweest’. Geldt dat ook in dit geval? Moet het voor altijd mijn geheim blijven? Of zou er ooit nog kans zijn op erkenning voor dit onschuldige slachtoffer? Immers, de kleine Elia kan er toch ook niets aan doen? En zelf heb ik al jaren spijt van mijn beslissing.
'Inderdaad is er geen enkele kans op verandering’, zo kreeg ik jarenlang te horen. Het is zeg maar een wet van Meden en Perzen. En toch - zo las ik laatst - is er iemand, die zich hier niet bij neer heeft gelegd.
Nu besef ik heel goed dat haar situatie totaal anders was. Bij mij zit er nog een aspect van de eigen wil in. Maar in haar geval gaat het om een miskraam, een doodgeboren kindje.
Zij heeft echter wel de weg geopend naar erkenning van het ongeboren kind. Voor sommige mensen zelfs na 60 jaar nog, las ik in het nieuws. Dus misschien is er ook voor mij - na een kleine 30 jaar - nog wel een keerpunt, een punt van hoop.
Een nieuwe wet
Natasja Geyteman nam het initiatief tot een wetswijziging. Haar Jolie overleed bij de geboorte in 2007. Maar Jolie mocht toen niet bestaan. Er was geen erkenning. ‘Wat gebeurd is, is gebeurd’, zeg maar.
De plek in het gezin blijft echter leeg. Ze had er wat de moeder betreft wel degelijk mogen zijn, samen met de (latere) kinderen, Noah en Isa.
En om het recht te laten zegevieren, is sinds februari 2019 de wet aangepast. Inmiddels zijn al zo’n 10.000 kinderen alsnog in de gemeentelijke Basisregistratie Personen opgenomen.
Natasja is er blij mee. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor al die andere ouders. Wie weet kan ik me zelf ook wel onder de gelukkigen scharen. Misschien komt mijn ongeboren - toen gedeeltelijk ongewenste - kindje ook nog wel aan bod. Al weet ik ook wel, dat hij nooit daadwerkelijk hier in de speeltuin rond zal lopen.
Dit verhaal past in de schrijfuitdaging van Hans van Gemert van deze maand. Het speelt zich af in de nabijheid van de speeltuin. Al is het dan misschien een beetje ‘gezocht’…
Wil je meer informatie over hoe om te gaan met abortus in het verleden? Dan wijs ik je graag op Schreeuw om leven. En heb je echt een diepe geestelijke nood, neem dan contact op met 113!
Meer info over deze zaak - de erkenning van het doodgeboren kind - vind je op de Facebook pagina Wij BRP.
Andere verhalen van Flying Eagle
Andere verhalen van Flying Eagle
Andere verhalen van de hand van Flying Eagle zijn te vinden in de Collectie Verhalen.
Wil je meer lezen over maatschappelijke onderwerpen, dan vind je dat in de Collectie Cultuur, Maatschappij, Politiek.
