De geboorte van een kind is altijd een bijzonder iets. Het is een wonder uit de eerste hand. Het verhaal van de ooievaar is een leuk verzinsel; de werkelijkheid is zoveel mooier. Als je zo’n baby ziet, is dan menselijk gezien haast nog te klein om te kunnen leven. En toch groeit zo’n baby uit tot een mens met een enorm potentieel. Een klein mens is toch groot…
In onderstaand gedicht breng ik het op mijn manier onder woorden.
Haast nog te klein
Haast nog te klein
om er te zijn
als mens op deze wereld.
Toch bewonder
jij dit wonder
als uit Gods Geest opgeborreld.
Haast nog te klein;
toch mag ’t er zijn,
dit nieuwgeboren mensenkind.
Jij bent verheugd
over de deugd
dat de schepping opnieuw begint.
Haast nog te klein
om er te zijn,
maar groeien zal het, dat is gewis.
Een leven lang
vol vreugd en zang
hoop ik dat zijn, haar toekomst is.
