God ervaren in de duinen (getuigenis)

Wij mogen graag wandelen in de duinen en gaan van tijd tot tijd naar Kijkduin in Den Haag. Dat deden we ook op een mooie dag in april 1998. Wat er daarna gebeurde was heel bijzonder en we kijken er met verwondering en dankbaarheid op terug.

Een bijzondere ervaring met God in de duinen

Op een dag werd ik (Rachel) van mijn fiets gereden door een fietser, die de bocht te kort nam en op mijn weghelft terechtkwam. Hij had niets, maar ik had een gescheurde kuitspier en liep korte tijd op krukken.

Toch wilden Hans en ik niet lang daarna gaan wandelen in de duinen bij Kijkduin. Ik kon net weer een beetje redelijk lopen, dus wij dachten dat dat wel moest lukken.

Het ging wat moeizaam, maar we genoten van de wandeling, het mooie weer, de zee en de duinen. We hadden het prima naar onze zin.

Opeens was daar die duintop. Dit was niet zomaar een duintop! Nee, deze liep stijl omhoog en ik voelde de adrenaline opkomen. Wat was dit een geweldige top om op te sprinten en mijn spieren te trainen. Dat wilde ik niet om mijn kuit weer sterk te maken, maar omdat ik als hardloopster kickte op hoge en steile hellingen.

Ik zag dat soort dingen als krachttraining. Ik trainde ook vaak op een brug, door daar zo hard mogelijk op te sprinten, dan rustig naar beneden te gaan om vervolgens om te keren en er weer volop tegenop te gaan. Dit herhaalde zich dan een aantal keer.

Menselijk gezien onmogelijk

Dit keer was het lichamelijk gezien niet mogelijk om er op te sprinten. Mijn kuit was daar nog veel te zwak voor. Ik kon nog maar net gewoon lopen, zonder krukken.

Toch was in mij het grote verlangen aanwezig die duintop op te sprinten. Op dat moment gebeurde het wonder dat ik nooit meer zal vergeten en wat ik niet anders kan verklaren dan dat dit rechtstreeks van God kwam.

Wat was er zo bijzonder aan die dag? Dit! Ik begon te bidden tot de God van hemel en aarde. Ik - zo anti-God als ik was en totaal niet geïnteresseerd in het christelijk geloof - ging door de knieën voor God.

Het is niet zo dat ik dacht: “laat ik nou eens even fijn een gebed gaan uitspreken om die duintop op te kunnen komen. Laat ik God aanroepen en Hem vragen in mijn hart te komen wonen”. Nee, het gebed kwam rechtstreeks uit de hemel. Het waren niet mijn woorden. Het was slechts mijn mond die gebruikt werd om deze woorden uit te spreken.

Zo was het ook niet het geval, dat ik had besloten voor God te knielen. Ook dat ging zonder dat ik me daar van tevoren mee bezig had gehouden. Het overkwam me als het ware.

Mijn eerste gebed tot God

Het gebed ging als volgt: “Vader, geef me kracht om boven te komen in Jezus´ Naam, Amen”.

Ik ging voor de duintop staan, kwam gemakkelijk boven aan en was God allang weer vergeten. Nee, ik begon mezelf te verhogen, ik was mijn eigen god geworden. Ik zei dat ik dat zelf wel even had gedaan op wilskracht.

Vroeger had ik een vriendinnetje, Dicky. Haar ouders waren christenen en baden voor het eten. Ik at daar af en toe mee en hoorde hen dan bidden en danken. Ik kan me echter niet meer herinneren dat ze baden in Jezus´ Naam. En dat vriendinnetje was zo ongeveer de enige ervaring die ik had met het geloof.

Mijn moeder las mij korte tijd voor uit de kinderbijbel, maar dat was het dan ook wel. Dit was zeker 20 jaar geleden. Ik ben er dus van overtuigd dat dit gebed door de Heilige Geest geleid is. Gods Geest heeft letterlijk door mij heen gesproken, terwijl ik nog een zondaar was.

Hoezo bidden in Jezus' Naam?

Dus, Vader zeggen tegen God, bidden in Jezus´ Naam, afsluiten met Amen... Ik had het zelf niet bedacht. Ook kon ik me niet meer herinneren ooit zo te hebben horen bidden.

Die ervaring is misschien wel de meest bijzondere ervaring die ik ooit gehad heb en op het bekeringsgebed na, het belangrijkste gebed dat ik ooit gebeden heb. Het is sowieso de eerste keer dat ik bad tot de allerhoogste God. Waarom ik dit moest bidden, weet ik niet. Ik heb compleet geen idee. Waarschijnlijk wilde God Zich aan mij openbaren.

Jaren later heb ik pas besloten dat ik wilde weten Wie ik nou eigenlijk afwees en of dat wel terecht was.

Mijn leven was één grote puinhoop. Ik lag nog net niet letterlijk in de goot en ik had allang dood kunnen zijn. Ik vond dat het niet bij mijn karakter paste personen af te wijzen die ik niet ken en ik kende God niet.

Mijn beeld van Hem was negatief. `Waar was Hij voor de Joden in de oorlog?`, was mijn standaardvraag als er Jehova´s getuigen aan de deur kwamen. Een vrouw die ik kende probeerde mij zelfs Jehova´s getuige te maken. Dat was weer eens wat anders dan de jongen die zei mij verslaafd aan drugs te willen maken, wat beiden overigens nooit gelukt is.

Een andere vrouw probeerde mij tot berouw en bekering te leidden, na de duinervaring. Ook dat lukte niet. Ik wilde helemaal niets van God weten, zelfs niet toen ze over de hel begon. Dat interesseerde me niet, maar ik had ook geen idee wat dat was en dacht er verder niet over na.

Onderzoek naar de Waarheid over God

Ik had besloten dat als ik zou geloven dat God bestaat, ik Hem zou gaan dienen. Als ik echter zou besluiten dat Hij niet bestaat, dan zou ik doorgaan met mijn leven zoals ik dat toen leefde. Dat mijn leven één grote puinhoop was, deed niets af aan die beslissing.

En jawel, ik heb God gevonden.

Niet op de plaats waar Hij is in de kerk, niet door Bijbel te gaan lezen, niet door te gaan bidden, niet door contact te zoeken met christenen, niet door boeken over het christendom te gaan lezen.

Nee, ik was op een plaats waar God eigenlijk niet kon zijn. De dingen die daar gebeurden zijn te verschrikkelijk voor woorden. De mensen noemden zich christenen, ze zeiden dat het een kerk was, er werd gepreekt, gebeden en uit de Bijbel gelezen. Ook zongen ze christelijke liedjes, maar dit was slechts uiterlijk vertoon. Wat er achter de schermen gebeurde, paste niet bij een christelijke levensstijl.

De eerste keer dat ik daar kwam en, net als Hans, dacht in een kerkdienst te zijn beland, gebeurde er iets in mijn hart. Dat was terwijl ik nog maar net binnen was. De extreme angst voor de dood, die ik vroeger had, verdween als sneeuw voor de zon. Er kwam opeens een vrede en een rust in mijn hart. Vanaf dat moment was ik ervan overtuigd dat God realiteit is, dat Hij leeft en dat Jezus Christus Zijn Zoon is.

Ik had besloten dat God inderdaad bestaat en ben Hem gaan dienen met mijn leven. Hoewel ik geen idee had wat het woord evangeliseren betekent, was dat wel wat ik direct ging doen. Ik had compleet geen Bijbelkennis, wist bijna niets van het christelijk geloof. Maar ik wist dat er een God in de hemel is, die Zijn Zoon voor ons naar de aarde stuurde om voor ons te sterven en op te staan uit de dood.

Wat het woord betekende, leerde ik in een bus. Hans en ik stapten in de bus en ik kende de chauffeur. We bleven staan praten en ik begon enthousiast tegen hem te getuigen. Hans, die al langer geloofde, zei tegen die chauffeur: 'hoe die aan het evangeliseren is...'.

Ik vroeg wat dat betekende en ze legden het me uit. De buschauffeur bleek katholiek te zijn en het woord ook te kennen. Dat was een van mijn eerste evangelisatie-acties, maar er zouden er nog vele volgen. Ik stop pas met evangeliseren, als ik mijn laatste adem uitblaas. En zelfs dan nog wil ik het via mijn grafsteen blijven doen.

Jezus' kostbare bloed

Mijn gebed is dat als jij Hem niet kent of nog nooit een gebed van berouw en bekering gebeden hebt, je daar niet mee wacht. Jezus wil ook de Heer van jouw leven worden. Hij heeft een huis in de hemel voor je.

Redding is gratis, maar niet goedkoop, want… het is betaald met het kostbare bloed van Christus Jezus. Als je dat wilt kun je onderstaand gebed bidden.

Bekeringsgebed

God in de hemel, ik kom tot U.

Ik erken dat ik gezondigd heb en afgedwaald ben van U. Ik erken, dat Uw Zoon voor mijn zonden is gestorven en opgestaan. Ik wil u vragen mij te vergeven en mij schoon te wassen met Uw bloed. Ik vergeef iedereen die mij iets heeft aangedaan.

Ik vraag U om in mijn hart te komen wonen en een wonder te doen. Vanaf nu wil ik Uw wil gaan doen. Ik dank U dat U mijn Redder bent.

Ik bid dit alles in Jezus’ Naam. Amen.

Gastauteur: Rachel