Alleen gelaten als kind
Als klein kind werd Janneke al door haar ouders alleen gelaten. Haar ouders hadden een grote vriendenkring en waren stapeldol op uitgaan. Ze hadden elkaar voor het eerst ontmoet aan de bar en regelmatig hielden ze daar een rendez vous.
De kleine Janneke werd dan gewoon alleen thuis gelaten. ‘Daar wordt ze sterk en zelfstandig van’, zeiden haar ouders dan tegen elkaar.
Janneke vond dit maar niets, maar ja, wat doe je als klein kind tegen je ouders. Hoe kon ze hen aanspreken op hun gedrag? Ze wist bovendien niet beter, dus ze accepteerde het keer op keer.
Maar hierdoor werden wel de wortels geplant voor een leven vol angst en depressiviteit.
Het schoolleven van Janneke
Op school was Janneke een dankbaar pestobject. Ze liet het gedrag van de pesters steeds weer over zich heenkomen. Immers, als ze er tegenin zou gaan, zou ze het contact kunnen verliezen. Dan zouden haar klasgenoten haar ook verlaten. En dat kon ze er echt niet bij hebben.
De rapportcijfers hielden ook niet bepaald over. Ze kon zich moeilijk concentreren. En de angst voor afwijzing, de angst ook voor onvoldoendes, verlamde haar van tijd tot tijd volledig. Dan ging ze op slot. Dan ging er niets meer goed en werd ze daardoor weer uitgelachen, afgewezen.
School was overigens wel het enige leven buitenshuis voor Janneke. Voor een sportvereniging was geen geld. En ook daar lag de angst voor afwijzing en verlating natuurlijk altijd op de loer.
Alleen zijn als tiener
Janneke zat ook in haar tienerjaren zo vaak alleen op haar kamer… Niemand die haar ooit vroeg hoe het met haar ging. Niemand die de zorg voor haar op zich nam. Iedere avond in bed spookte die ene gedachte weer door haar hoofd: “Waar en hoever ik ook keek, er was geen spoor van mensen of menselijke beschaving te zien. Ik was helemaal alleen.”
Op haar 15e kwam daar langzaam maar zeker nog een gedachte bij. Een gedachte die op zich best angstaanjagend was, maar aan de andere kant zoveel bevrijding leek in te houden.
Steeds vaker dacht Janneke: “Ik wil dood”. Zo vaak zelfs, dat ze op Google zocht naar methoden om die gedachte werkelijkheid te laten worden.
Ja, zover kwam het inderdaad. Janneke dacht dan eindelijk van die angst af te zijn. Dan zou ze immers nooit meer verlaten kunnen worden. En ze was nu toch al helemaal alleen, dus er was niemand die haar ooit zou missen.
Eens kwam er een dag…
Precies in die periode liep Janneke naar huis en werd ze ineens zomaar aangesproken door een paar leeftijdsgenoten. Vreemdelingen, maar op het oog oprechte meiden. Zij raakten de knop aan, die niemand ooit zelfs maar aangestipt had. Ze vroegen haar belangstellend hoe het met haar ging.
Stomverbaasd bleef Janneke staan en raakte in een diepgaand gesprek. Die vertelden haar, dat er iemand op aarde geleefd had, speciaal voor haar.
Janneke snapte dit niet. Zij had hier nog nooit iets over gehoord. Maar toch werd haar interesse gewekt. Immers, ‘baat het niet dan schaadt het ook niet’, zo had zij zichzelf ingeprent.
Janneke is nu anders
Zo kwam er een dag van verandering in Jannekes leven. Ook op momenten, dat er geen mensen bij haar in de buurt zijn, voelt ze zich niet meer alleen.
Sinds die dag gaat Janneke naar een evangelische kerk. Daar ontwikkelt ze nieuwe vriendschappen en vindt herstel voor haar psychische noden. Ze mag er zijn wie ze is en krijgt de erkenning die ze zo hard nodig heeft. Janneke is veranderd, haar leven is totaal anders…
Dit verhaal is geschreven in het kader van de schrijfuitdaging van Hans van Gemert voor deze maand.
Het past daarnaast ook in de speciale uitdaging van Ingrid Tips en meer: Waar ben jij soms bang voor? Deze uitdaging is ontstaan vanuit een bericht op Twitter van Samuel Gerrets.
Andere verhalen van Flying Eagle
