Als een kleuter overlijdt…
Het is alweer een behoorlijk aantal jaren geleden, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Het zoontje van een vriend van me overleed in het water. In deze blog kijk ik terug op mijn eigen ervaringen hierbij. Uit respect noem ik de naam van het kind hier niet. Het feit dat vele ouders hun kind moeten missen, zette mij aan tot het schrijven en delen van mijn ervaringen.
Spido rondvaart
Om te beginnen een stukje voorgeschiedenis. Op een zaterdag kwamen mijn vrienden mij met hun kinderen opzoeken. Ik woonde toen in Rotterdam. Het plan was om met de kinderen een rondvaart door de havens te gaan maken. O, wat had die kleine jongen – de oudste zoon - het naar de zin. Hij mocht zelfs in de stuurhut kijken. Schitterend, dat blije gezicht!
Een paar weken later – in het Pinksterweekend - kwamen mijn ouders bij me en ging ik diezelfde rondvaarttocht maken. En o, wat zag datzelfde jongensgezicht er toen anders uit…
Maar die jongen was er toch niet bij?
U vraag zich nu misschien af hoe dat kan. Wat kraam ik nu weer voor onzin uit? Dat kan ik mij heel goed voorstellen, maar het is (helaas) geen onzin.
Terwijl ik op het station op mijn ouders zat te wachten, bekroop me al een bijzonder gevoel. Ik dacht terug aan die vorige Spido-tocht. Mijn gedachten gingen terug naar dat blije gezichtje, maar dwaalden ook af naar een onheilspellend niveau.
Korte tijd later - bij het opstappen op de boot – werden die onheilspellende gedachten nog wat heftiger. De dreun van de boot die door de golfslag zachtjes tegen de kade aan botste, kwam in mijn gedachten behoorlijk hard aan. En tijdens de tocht - zittend op het achterdek, genietend van de zon – zag ik in mijn gedachten dat kleine kind in het water spartelen.
Zo’n ervaring is angstaanjagend, maar je wuift het als onzin gewoon weg. Je gaat staan, laat de wind door je hoofd waaien en dan waaien die gedachten wel over.
En dan komt de post
Een paar dagen later was ik het gebeuren bij wijze van spreken alweer bijna vergeten. Maar toen kwam de post. Daarbij zat een envelop met een kaart. Op de kaart prijkte de foto van deze kleine jongen. Het was een rouwkaart. De sterfdatum was precies de dag dat ik die onheilsgedachten had. Dan gaat er toch wel iets door je heen, hoor. Dat kan ik je (uit ervaring) nu heel goed vertellen.
Nadat ik mezelf weer hervonden had, heb ik de ouders telefonisch benaderd om ze te condoleren. Uiteraard kwam daarbij ook aan de orde wat er nu gebeurd was, die zaterdag. Het bleek dat dit kind die zaterdag rond het middaguur nog even naar buiten was gelopen, richting het water. En daar helaas in is gevallen en is verdronken. In en in triest natuurlijk voor de ouders. Het doet pijn om dit verdriet – ondanks de kracht die de vader aan de telefoon toch nog uitstraalde – te moeten horen.
Wat mij persoonlijk ook raakte was dat dit dan gebeurd moet zijn rond de tijd dat ik hem in gedachten in het water zag spartelen. En dan gaan de koude rillingen ook wel over je lijf lopen. Logisch dus misschien wel dat het volgende gedicht toen het licht zag. De levenslust die zijn jonge leventje kenmerkte, drong heel diep tot mij door.
Gedicht: Levenslust
De boom des levens is gevonden;
hij stond daar aan de waterkant.
Met klimmen ben je snel begonnen;
in levend water ben jij geland.
Zo’n prachtig voorbeeld voor de mensen,
die willen worden als een kind.
Jij leeft voort en ziet geen grenzen;
er is niets meer dat jou bindt.
Jij laat hier zo velen achter;
jij bent nog slechts herinnering.
Al klinkt jouw stem ook al maar zachter,
toch hoor ik dat jij ons toezingt.
Het Pinkstervuur leek wel te doven,
maar brandt juist feller dan voorheen.
Want weet je, ik wil echt geloven:
God is niet werkelijk zo gemeen.
Jouw levenslust, ogen die straalden;
straks pas beseffen wij het echt.
Als mensen, als “door God gehaalden”
komen wij weer bij jou terecht.
De 4 was een bijzonder getal
Na 4 jaar, 4 maanden en 4 dagen kwam een mooi en vrolijk leven ten einde. Op de rouwkaart stond dit omschreven als “de magische 4 van …”. Ja, dat getal 4 was de laatste tijd wel vaker ter sprake gekomen, in de gesprekken tussen vader en zoon bijvoorbeeld.
De begrafenisdienst werd heel druk bezocht. De zon scheen en vele ballonnen gingen de lucht in. Hiermee namen de aanwezige kinderen – samen uiteraard met de volwassenen – afscheid van hun vrolijke vriendje. Voor mij was dat het teken om mijn gedachtepatroon werkelijk een plaats te gaan geven. Op zichzelf denk ik weinig meer aan deze gebeurtenis. Maar als ik er aan denk, kan ik het zomaar opnieuw beleven. Het staat nog helder genoeg op mijn netvlies.
Na het verlies…
Wat had er van dit kind kunnen worden? Maar ook: gelukkig is hij nu op de beste plek die er bestaat. Als kind is hij – geloof ik – in de hemel, simpel omdat hij nog niet de bewuste keuze voor of tegen God heeft kunnen maken.
Voor de ouders is het na al die jaren nog altijd een gemis. Zij hebben inmiddels meer kinderen gekregen. Echter, dit soort ervaringen slijt misschien wel, maar wennen doet het nooit.
PS:
Ik vond een mooi bijpassend gedicht van Tonia van Venetiën, dat ik graag wil delen. Het heet Handjevol twinkelende sterretjes
