Mens, erger je niet

Een vlinder oogt, als ik er zo naar kijk, altijd vrolijk en vrij. Lekker fladderend van het ene blad naar het andere. Zich totaal niet druk makend om wat de toekomst brengen zal. Ergernis is voor een vlinder een vreemd woord.

En toch – of misschien wel juist daarom - roept deze vlinder ons op om ons als mensen niet te ergeren: ‘Mens, erger je niet!’.

Het leven is een spel

“Mens, erger je niet” is een bordspel dat heel ergerlijk kan zijn. Als je bijna thuis bent en je wordt er dan nog af gegooid… Hoe moeilijk is het dan om je aan de belangrijkste spelregel te houden? Het is dan erg lastig om te voorkomen dat je je gaat ergeren.

Het leven van alledag zit ook erg vol met testsituaties. Soms kom je er bijna in om, zo ergerlijk is het. Maar ik blijf toch altijd voor ogen houden, dat de situatie voor anderen erger is, of dat het erger niet kan worden. Er gloort altijd een straaltje licht achter de donkere wolken. Hoe moeilijk het soms ook is, ik wil me in elk geval niet ergeren. Wat overigens geen garantie is dat dat ook altijd lukt.

To the point… Waaraan kun je je ergeren?

Na deze inleiding wordt het nu wel eens tijd om “to the point” te komen. Waaraan kan ik mij zoal ergeren? Wat vind ik te erg voor woorden? En wat doe ik daar dan mee en/of aan? Ik zal dit in een paar hoofdcategorieën bespreken.

De kleine ergernissen in het maatschappelijk verkeer

Er zijn natuurlijk een paar zaken waar heel veel Nederlanders last van hebben.

Wie ergert zich bijvoorbeeld nooit eens over hinderlijk verkeersgedrag? Snijden van medeweggebruikers past niet in mijn normen van acceptabel gedrag. Dit kan dan ook best ergerlijk zijn. Maar laat ik daardoor de rest van mijn dag (of mijn rit) vergallen? Nou, nee! Immers, ik scxhiet daar niets mee op. Het is beter voor mijn gezondheid om mij helemaal niet te ergeren, maar in elk geval is het goed om het zo snel mogelijk los te laten.

Een ander punt is geluidsoverlast. De gemiddelde Nederlander wil toch graag van zijn rust en privacy genieten. Als de buren je dat bijvoorbeeld niet gunnen, omdat zij er zo hun eigen normen en waarden op nahouden, dan kan dat heel ergerlijk zijn. Betekent dat dan een burenruzie? Niet automatisch dus… Je kunt altijd eerst contact proberen te leggen om het probleem bespreekbaar te maken.

Is de herrie zo erg dat het een huis of 6 verder nog te horen is en de overlegvorm haalt niets uit… wat dan? Dan kun je er uiteraard voor kiezen om elkaar (bij wijze van spreken) de hersens in te slaan, of je kunt de ergernis binnenskamers houden en ten koste van je eigen gezondheid laten gaan. Maar het kan ook heel ergerlijk overkomen als je je beste kameraad inschakelt. De politie is dan misschien wel het eind van alle tegenspraak…

Tenslotte is in ons land slecht spel van de Oranjevoetballers een bron van algehele ergernis. Ik moet bekennen dat ik mij daar vroeger ook wel eens druk om heb gemaakt. Tegenwoordig volg ik het voetbal meer op afstand en is er dus sowieso minder reden tot ergernis. Maar hoe dan ook, als de bal rond is, is deze ergernis eerlijk gezegd ook best eenvoudig op te rollen.

Medemenselijkheid en meer ergernissen

Soms lees ik in de krant verhalen over de verruwing van de maatschappij. Veel mensen hebben een nood, maar ieders aandacht gaat vooral uit naar zichzelf. We leven in een egocentrische wereld; daar vertel ik niets nieuws mee. Ik kan me daar wel eens aan ergeren. Wanneer iemand een nood heeft die niet te lenigen valt, omdat bijvoorbeeld de politieke besluiten dat tegenwerken… Of als er weer eens een staaltje van dat fantastisch openhartige politieke beleid tentoongesteld wordt… Daar kan ik mij dan best wel eens aan ergeren.

En toch geldt ook hier dat het vaak een ver-van-mijn-bedshow is. Iets waar ik geen invloed op uit kan oefenen en waar ik mij dus beter ook niet al te druk om kan maken. De praktijk wijst dat nu eenmaal uit. En dus heb ik dan toch de neiging om de dobbelstenen maar weer op te pakken en het levensspel door te spelen. Gewoon doorgaan dus, op weg naar thuis: “mens, erger je niet”.

Mens, erger je niet aan verkrachting van onze taal

Vanzelfsprekend is verkrachting in de zin van seksueel misbruik een heel ergerlijk punt, maar dat valt toch vooral onder het vorige kopje. Hier wil ik de taalfouten in officiële documenten en correspondentie benoemen.

In mijn werk heb ik mij soms behoorlijk kunnen ergeren aan de taalkundige onvolkomenheden – om het eens een beetje omslachtig te zeggen – die ik her en der onder ogen kreeg. Zeker in beroepsmatige schrijfsels horen volgens mij geen taalfouten thuis.

Hoe ga ik hiermee om? Wel, ik heb gedurende een aantal jaren in mijn eigen bedrijf die ergernis om kunnen buigen tot een positieve bijdrage aan de maatschappij. Hierover heb ik eerder geschreven in mijn blog over de naam Flying Eagle.

Mens, erger je niet over geloofszaken

Mensen die mij kennen zullen zich er niet over verbazen, dat ik op het punt van (christelijk) geloof mij soms kan ergeren. Wanneer mensen vloeken, stemt mij dat absoluut niet vrolijk. Soms kan ik er weliswaar enig begrip voor opbrengen, als ik de situatie kan overzien. Maar toch is dit iets wat zeker inwendig weerstand oproept.

Erger wordt het als ongelovigen gelovigen negatief bejegenen. Zolang er sprake is van wederzijds respect, is er best ruimte voor verschil van mening. Maar als dat respect ontbreekt en de ander mij aanvalt om het aanvallen, dan roept dit wel ergernis op.

In beide laatstgenoemde gevallen is ruzie of geweld geen primaire reactie van mijn kant, maar of ik zomaar zonder weerstand de dobbelstenen weer werp voor de volgende beurt is toch even de vraag. “Mens, erger je niet” is en blijft een erg lastig spel, als je het zo bekijkt.

Het kan niet erger worden

Er zijn situaties in het leven, dat je voelt dat je onrecht aangedaan wordt. Je kunt je daarin mee laten slepen en je gaan ergeren. Maar je kunt ook denken dat elke diepe zee wel een bodem heeft. Dieper zakken is op een gegeven moment echt niet meer mogelijk.

Nogmaals, het is absoluut niet zo dat ik mij nooit erger. Maar voor mij is Jezus Christus het Fundament waarop ik mijn leven bouw. Dankzij mijn geloof in de levende God ben ik in staat om mijn ergernissen te beperken. En uit dankbaarheid wil ik jou als lezer ook graag kennis laten maken met Diegene, die mij nu al jarenlang bijstaat met Zijn rust en vrede.

Ik daag je dan ook van harte uit om nog eens wat van mijn andere blogs te lezen en tot je door te laten dringen. Bijvoorbeeld over mijn zoektocht naar de Herder. (En ik hoop natuurlijk dat ik je met deze laatste zinnen niet erger…).