Memories; de speeltuin

Dit is alweer mijn laatste bijdrage aan de schrijfuitdaging van Hans van Gemert deze maand. We zien hierin een terugblik op, enkele memories aan, de speeltuin.

Was de speeltuin leuk?

Terugdenkend aan mijn ervaringen met de speeltuin in mijn jeugd, is dit een serieuze vraag. Was de speeltuin leuk? Had ik het naar mijn zin in de speeltuin? En dan kan ik alleen maar zeggen, dat het op zijn minst een dubbel gevoel was.

Herinneringen, memories, hebben sowieso de neiging een beetje melancholie op te wekken. En daarin blijft het allemaal soms een beetje vaag, wazig. Maar ik weet dat mijn fysieke bewegingen niet altijd even soepel waren. En dat ik me vaak in het leven alleen voelde.

Maar de mooie momenten met mijn broertje, ouders en grootouders waren er zeker ook. En die zijn er om te koesteren. Dan was er de vrijheid om blij te spelen, op de schommel en de glijbaan bijvoorbeeld. De klimrekken waren duidelijk niet mijn ding.

Alléén in de speeltuin

Het meest duidelijk in mijn herinnering is een speeltuin in de regio Arnhem. Een schoolreisje, waar ik alleen was. Zo voelde het althans die dag wel.

Misschien kwam het wel, omdat het vlak voor een verhuizing was. Dat ik wist dat ik kort daarop weer opnieuw moest beginnen met contact maken, met vriendschap sluiten. En dat terwijl het verhaal rond de lift nog maar net achter mij was…

Feit is dus, dat ik - ondanks de mooie omgeving - een dag had, die ik niet weer over zou willen doen. Alleen zijn in de massa is een ernstig handicap.

Het kan een levenslang trauma opleveren, dat mede bepaalt hoe je je als mens ontwikkelt. Wat de achtergrond ook is, het effect is vergelijkbaar met dat van pesten.

Waarom schrijf ik dan over de speeltuin?

Deze maand heb ik in het kader van de schrijfuitdaging een behoorlijke productie gedraaid. Er zijn diverse bijdragen van mijn hand rondom het thema ‘De speeltuin’ hier op Yoors verschenen.

Waarom? Misschien wel juist vanwege de indruk die de speeltuin (indirect) op mijn leven had. Eerlijk gezegd vertel ik in dit verhaal lang niet al mijn memories. Dat zou ook te ver voeren, denk ik. Ik geef slechts een inkijkje, licht een tipje van de sluier op.

En wellicht is dat slechts een begin van wat jullie de komende maanden aan leesvoer van mij voorgeschoteld krijgen. Wie weet…