Wat voel ik me ongans. De zelfgemaakte nasi met pindasaus is slecht gevallen. Ze zeggen dat je ervan aan de diarree kunt raken. Had mijn baasje nu maar toegegeven aan de hamsterwoede die in het gehele land gezorgd had voor lege schappen wc rollen. Wat werkte ook alweer stoppend? Was dat nou appelsap? Maar komt het wel door het eten?
De twijfel slaat toe.
Is het niet de overweldigende rotzooi die me parten begint te spelen. Al dat gedoe, al die nare berichten overspoelen mijn gedachten. Ik probeer het van me af te schudden, de hondenharen vliegen in het rond. Dat laatste zal ongetwijfeld het gevolg zijn van hoe hondsberoerd ik me voel, ik verkeer in een identiteitscrisis.
'Heb je huidhonger?'
Ik schud ontkennend mijn hoofd. Nee, integendeel, alsjeblieft geen knuffels, dat verstikt alleen maar. Het is alsof ze mijn gedachten leest.
'Ga even naar buiten, een frisse neus halen, je ziet zo bleek om je toet.'
Ja, dat is een goed idee.
Het helpt wel iets, de leuke plantjes in de tuin vrolijken me op, maar toch kom ik niet in de buurt van me kiplekker voelen. Ik waggel naar het gras, zet er voorzichtig één poot op. Langzaam voel me weer een beetje de oude worden. Beetje bij beetje hervind ik de balans.
