Het gezicht van mijn vader
zei genoeg…

Zachtjes werd er ineens op de deur van mijn slaapkamer geklopt. Ik besloot ernaartoe te lopen en te kijken wie er zo geheimzinnig deed. Papa stond voor de deur en hij keek me niet aan. Hij keek verslagen naar de grond en Lianne stond achter hem. Woorden waren niet nodig om mij te vertellen wat er aan de hand was. Meteen wist ik het. Ik keek papa aan en vroeg hem ijzig: ‘Nee toch, papa? Nee toch?!’ Hij keek op en met een subtiel knikje wist hij me te vertellen dat mijn grootste angst was uitgekomen. Mama was er niet meer! Mijn knieën voelden slap en ik zakte door mijn benen. Als verlamd zat ik in elkaar gedoken op de vloer. In een enkele seconde lag mijn leven ineens overhoop. Ik was in één klap lamgeslagen. Even niet meer in staat om iets te doen. Ik kon alleen maar op de vloer blijven liggen en hartverscheurend huilen. Nooit eerder had ik in luttele seconden zoveel pijn door mijn lichaam voelen gaan. 

Ik was de eerste die
het uitsprak

Maurice was zich wezenloos geschrokken. Hij kwam hurkend naast me zitten en keek mijn vader vragend aan. Met een trillende stem vroeg hij om uitleg. Ik wilde papa die besparen omdat ik wist dat het hem op zou breken en vertelde Maurice wat er gaande was. Ik was de eerste die uitsprak wat iedereen zonder woorden al wist: ‘Mama is overleden, Maurice, en ze heeft het zelf gedaan!’ Maurice streek naast me neer op de grond en probeerde me te troosten. Maar niets kon me op dat moment troosten. Alles deed zeer. Iedere aanraking, iedere ademhaling, iedere gedachte, ieder geluid…..het deed intens veel pijn! ‘Ze heeft het gewoon gedaan! Ze heeft het echt gedaan! Ze had me beloofd het niet te doen en ze deed het toch!’ Het drong keihard door en toch ook weer niet. Ik had haar niet meer gebeld, terwijl ik me dat zo had voorgenomen. Waarom had ik nou niet gebeld?! Allerhande gedachten spookten door mijn hoofd, maar er was niets waardoor de pijn draaglijker werd. Die eerste momenten gingen als een waas aan mij voorbij en tegelijkertijd kroop de tijd en ging alles in slow motion. Binnen een paar uur na het nieuws was ik leeg. Compleet leeg.

Ik wilde er niet aan denken
hoe eenzaam ze was geweest…

Loading full article...

heel heftig hoor.❤️😘
Dat was ook een heel heftig moment 😘
Ik heb je boek besteld😘
Wat een eer Conny! Altijd spannend wanneer iemand het gaat lezen. Ik ben benieuwd wat je er van zal vinden! 😘
Via de recensie van Marion's World kom ik bij jouw boek uit...wat een aangrijpend verhaal... 
Echt mijn kindje! Hopelijk doorbreek ik hiermee een tikkeltje van het taboe omtrent zelfdoding en depressie.
Ik wil je boek graag weer eens oppakken want ik wil het graag nog een keer helemaal uit lezen. Je schrijft goed. Ik herken zoveel uit dit stukje hoe het is om iemand van wie je houd te verliezen. Bij jouw moeder was het wel heel heftig dat ze zelf de beslissing heeft genomen.
Iedere manier van verliezen is vreselijk. Iemand moeten missen zou gewoon verboden moeten worden 😢 Ook voor het boek geldt; op jouw tijd. Je hebt al zoveel op je bord.
Jeetje, ik ben er even stil van als ik je achterflap lees. Wat goed dat je er een boek over geschreven hebt. Voor jezelf maar ook voor anderen die zich er wellicht in herkennen.
Dank je wel! Psychische kwetsbaarheid, depressie en/ of zelfdoding zijn onderwerpen die meer bespreekbaarheid verdienen. Niemand zou in eenzaamheid moeten lijden. Als ik daar hiermee mijn steentje bij kan dragen, dan zou ik dat geweldig vinden!
Ontzettend heftig wat je hebt moeten meemaken, vooral zo’n moment waarop het waarheid wordt. Je hebt het in dit stukje heel knap verwoord.
Dank je wel. Dat boek schrijven heeft me ook erg goed gedaan. Voor de laatste keer zo intens bezig zijn met dat wat is geweest. Het meest moeilijke in mijn leven, maar wow....wat ben ik blij dat ik dit heb kunnen doen en wat het me nu oplevert. Het was het allemaal waard. 
Dit was absoluut een heel heftig fragment uit het boek en nu ik het dus voor de 2e keer lees, krijg ik er weer kippenvel van. Je hebt zo iets onwerkelijks te verwerken gekregen, iets waar jij als jonge volwassene niet om gevraagd had................... 
Ik had al op je gereageerd, maar blijkbaar heb ik niet op de button gedrukt 😔 Het was inderdaad een heftige situatie en het was heel erg onwerkelijk. Nog steeds wel eens hoor. Als ik me besef dat dit mijn verhaal is, mijn moeder, mijn verleden......brrrr...
Tip: laat externe links ook extern openen ;) Anders verlaat men dit artikel, nog tijdens het lezen.
Dank dat je weer linkt naar mijn review.
Deze vat ik even niet?
Intens goed geschreven. Ik heb helaas wat andere prioriteiten gehad maar ben je boek niet vergeten ❤️ 
Dank je wel, je woorden raken mij! Boek loopt niet weg, neem je tijd. 
Alleen al bij dit fragment lopen de rillingen over mijn rug!
Een mooi boek, je plaatst een heel emotionele deel.
Klopt, een uitermate emotioneel fragment. Eentje die ik nooit meer zal vergeten.
Oh die wil ik wel lezen!
Dan ben ik benieuwd wat je er van zal vinden!