In 10 stappen uit een burn-out!
Het leven in Nederland is er een van targets, stress, deadlines, vierentwintig uur in een dag, presteren, winnen, handelen, sterk zijn en blijven, power, actief, doorgaan, werken. In 2007 kreeg ik een burn-out. Daarvoor wist ik niet hoe dat zou zijn. Maar toen ik er middenin zat, bleek het de grootste uitputtingsslag in mijn hele leven.
Ik was onderweg met de auto. Ik had een levering opgehaald die verdeeld en doorgeleverd moest worden en het was warm. Er ontstond file en ik voelde een lichtelijke paniek ontstaan: ik had gekoelde producten bij me, maar geen koelauto! En het was goed warm buiten ook nog... De tijd schoot voorbij en de auto's kropen langzaam op elkaar: Brienenoord brug open... natuurlijk. Thuis aangekomen wilde ik aan de slag met de herverdeling en had ondertussen in de file al een aantal afnemers een berichtje gestuurd met thuisplanning en ophalen. Alles was geregeld. Mijn rijdend kantoor, de handelingen en de deadlines waren weer op orde. En toen...toen vertraagde ineens de wereld, leek ik te kijken door een soort koker waarin ik zag dat ik omlaag was gezakt naar de grond. Het was net of ik door een deur naar een geluidsdichte ruimte ging en toen het sloot werd het stil. Ik kroop naar de telefoon, want de levering lag al in mijn huis en moest door! Ik belde mijn steun en toeverlaat die direct kwam. Zij heeft uiteindelijk de levering voor mij afgemaakt. Ik plofte op de bank en hoewel alles vertraagd leek te gaan en ik bijna niet kon praten of bewegen, ging mijn hartslag sky-high.
En daar was mijn redding: de burnout!
De diagnose volgde al snel: burnout. Ik was te lang doorgelopen met alle tegenslagen des levens. Dat klinkt heel zwaar, maar laten we het erop houden dat zowel handicap, ziekte, verlies als werk en studie met tweede baan mij de das om hadden gedaan. Hoewel het al twee jaar was na het overlijden van mijn vader, was het iets dat ik nooit verder had verwerkt dan hoe ik alles altijd deed: niet lullen, opstaan en doorlopen.
De burnout was mijn ultieme cadeau bleek later: ik had mezelf totaal afgeleerd om te voelen dat als iets naar is, je daar ook gewoon bij mag stilstaan en verdrietig over zijn. En dan vooral het eerste: stilstaan. Ik ging altijd door, als er iets naars gebeurde werkte ik gewoon harder. Als ik last had van mijn gewrichten nam ik een extra pijnstiller en verscheen gewoon weer op mijn werk. Emoties had ik wel, maar zaten diep weggestopt in een soort vuurwerkbunker: ontploffingsbestendig dacht ik. De burn-out dacht daar anders over.
then €5.99/month after 14 days
Start your 14-day free trial now to publish your sponsored content. Cancel anytime.