Onderweg vertelde een Nederlander mij dat ik "echt absoluut fantastisch" naar El Roccio moest zijn geweest. Een klein Spaans plaatsje in het zuid westen. En omdat mijn nieuwsgierigheid het meestal wint, kwam ik die dag aan in El Roccio.
El Roccio is eigenlijk een soort filmset, met acteurs (inwoners), zandwegen en houten gevels zonder afwerking. Hier worden allerlei toeristische evenementen gehouden. Ceremonies en vooral heel veel spullen verkocht die je niet echt nodig hebt (of eigenlijk, echt niet nodig hebt).
Voor veel Spanjaarden zijn honden nog altijd een vreemd gegeven aan een riem in de straat en al snel werden mijn honden en ik een nieuwe trekpleister in de ceremoniële toestanden van het dorp. Kinderen werden naast mijn - gelukkig altijd zeer tolerante- reu op de foto gezet.
In de avond bij de tent, bedacht ik me dat dit wel een komische situatie is: het is een plek die ik uit mezelf nooit zou uitkiezen en toch had ik het uitgekozen. Wat zou er nog meer kunnen gebeuren? Er liep op de camping waar ik mijn tent had gestationeerd ook een Engelsman die een enigszins vermakelijke houding had: met veel flair, bewegingen en stijf Engels accent vertelde hij over zijn eindeloze kennis van geschiedenis (de zoekresultaten op Google).
Even nadien naderde een bijzondere verschijning voor campingbegrippen: een 4x4 Afrikaanse, met spijlen dichtgetimmerde pantserauto. De uitlaat op het dak zodat je een eind in het water kunt rijden en absoluut schotproof pantser. Daaruit stapte een bijzonder klein mannetje van in de 70. Ik noemde hem Outback-Pierre. Hoe hij echt heet, ik heb geen idee.
Outback Pierre was een man alleen en kwam op die avond bij mij mee eten. Hij vertelde over hoe hij leefde vlakbij Lille, in een klein boerderijtje waar hij zijn moeder van 103 jaar verzorgde. Hij zelf was inmiddels 77 jaar jong. De tranen sprongen in mijn ogen toen hij vol liefde en passie over zijn vrouw vertelde. Zij was overleden en was echt zijn rots. Het was zijn reden van bestaan... zijn alles. En toch, sinds hij zijn moeder verzorgde en zijn vrouw verloor, was hij elk jaar 3 maanden gaan reizen, in zijn pantsermobiel. En omdat hij nog geen 1 meter 50 was, pastte hij makkelijk op een ledikant matrasje in de achterbak. Hij had de halve wereld met die auto gezien en afgereden en vertelde dat hij elk gesprek met anderen geweldig vond, omdat je er weer van leert.
Met dat gesprek gaf hij ook mij een cadeautje. Hij bevestigde dat de wereld ook met grote verliezen nog steeds allerlei moois te bieden heeft. Misschien met een litteken op het hart, maar in veranderde versie toch ook iets nieuws te bieden heeft.
Het leven is te mooi om te kniezen bij verlies, al mag erbij stilstaan en het opnemen als herinnering natuurlijk altijd.
