Running on Fruit - Mijn achtergrond

Ik begon in 2012 met een fruitariër-dieet, kort na de dood van mijn lieve grootmoeder. Ik herinner me deze dag nog heel levendig, het was een warme dag in de lente en ik had genoeg van mijn manier van eten. Zolang ik me kan herinneren, was mijn relatie met eten nooit goed geweest. Het was een haat-liefdesrelatie.

Ik ging altijd naar eten als een manier om met mijn emoties om te gaan. Of ik nu blij, verdrietig of boos was, het was altijd een excuus voor mij om te eten. Voedsel verdoofde mijn pijn, het vulde de leegte in mij en het deed me mijn zorgen vergeten. Andere mensen wenden zich tot alcohol of drugs, ik wendde me tot voedsel. Daarom ben ik altijd mollig geweest. Ik was 'dat dikke meisje'. Mensen dachten dat het me niet kon schelen omdat ik nooit op hun opmerkingen reageerde. Maar na dat soort opmerkingen ging ik juist nog meer eten. Misschien dachten ze dat het me zou helpen weg te blijven van voedsel, maar het had het tegenovergestelde effect op mij. Het was een verschrikkelijke vicieuze cirkel.

Ik ben altijd dol geweest op hardlopen en doe het sinds 2009 regelmatig. Het hielp me om veel gewicht te verliezen, maar toch bleef het overmatig eten van voedsel mijn belangrijkste manier om met mijn gevoelens om te gaan. Mijn gewicht ging altijd op en neer en dat voorjaar in 2012 besloot ik dat het genoeg was. Ik onderzocht en bestudeerde artikelen online en begon een groot aantal eBoeken te lezen. Dat is hoe ik het rauwe veganistische dieet tegenkwam. Ik las een boek van Arnold Ehret, genaamd 'Het slijmloze dieet'. Ik veranderde letterlijk mijn dieet van de ene dag op de andere, gaande van een voornamelijk vegetarisch dieet naar een rauw veganistisch fruitdieet. Ik had wat moeite in het begin, maar een paar maanden later leefde ik de fruitarian levensstijl en heb ik me nooit beter gevoeld. Ik heb die zomer een halve marathon gelopen, gevoed door niets anders dan bananen!
Kassiers in mijn plaatselijke supermarkt dachten dat ik een bananenfeest vierde omdat ik bananen bij de dozen kocht, niet bij de trossen. Ik at al het fruit dat ik wilde, wanneer ik maar wilde en merkte al snel dat ik niet meer te veel at, maar stopte toen ik volkomen tevreden en verzadigd was. Ik wist dat dit de levensstijl voor mij was.

Ik wou dat ik mijn verhaal op deze manier zou kunnen eindigen, maar helaas kon ik mijn nieuwe levensstijl niet volhouden. En dit was niet omdat ik ziek werd vanwege de manier waarop ik at. Maar twee jaar later had ik een terugval, mijn verslaving was weer volop aanwezig en was erger dan voorheen. Mijn huwelijk met mijn eerste echtgenoot eindigde, ik had te maken met allerlei dingen in het hoger onderwijs en ik zakte gewoon ineen onder de stress en mijn onderdrukte emoties. Mijn manier van eten was genezen, maar de manier waarop ik met mijn emoties omging niet. Ik gaf me over en at alles wat ik kon vinden. Dit omvatte zelfs vlees en zuivelproducten, tot mijn grote schaamte. Ik gaf gewoon nergens meer om. Ik werd in kleine stukjes gebroken en vond geen uitweg. Daarbij ontwikkelde ik boulimia.

De enige oplossing die ik kon bedenken, samen met mijn familie uit België, was naar een eetstoorniscentrum te gaan. Ik wou dat ik je kon vertellen dat het me redde, maar dat deed het niet. Het maakte alles alleen nog maar erger en ik werd er alleen maar zieker van. Ik was één van de zwaarste meisjes daar en ik voelde me zo misplaatst. Ik verliet het centrum daarom al snel en ging op zoek naar mijn eigen plekje. Nadat ik het perfecte appartement had gevonden, gaf ik fruitarisme nog een kans, maar kon het niet volhouden, ik was net met een opleiding gestart en dat veroorzaakte te veel stress. Ik was toen vegetariër, de gedachte om vlees te eten was weer afstotend voor me.