Frustratielevel stijgt naar de top van de Mount Everest.....

Het is zondagnacht en in de verte klinken de geluiden van gillende sirenes, en abrupt schrik ik wakker, Ontwaakt uit mijn diepe slaap kijk ik van schrik om me heen, waar komt dat geluid vandaan? Het is niet het geluid van buiten, maar het komt vanuit de babyfoon die half onder mijn kussen verscholen ligt. Manlief heeft niets in de gaten en slaapt heerlijk door terwijl ik half verdwaasd de geluiden die van onder mijn kussen vandaan komen een plek probeer te geven. Zoneman is thuis en is een achtervolging van Paw Patrol aan het naspelen. Met sirenes en luide geluiden….Al zijn we deze geluiden al jaren gewend, het blijft elke keer weer een verrassing. Ik kijk even op de klok en het is 2:50, ik hoop maar dat meneer snel weer in slaap valt, en ik ook.

Langzaam aan verdwijnen de geluiden weer en kunnen we de slaap weer hervatten, tenminste dat is de bedoeling. Bij Wessel lukt het, bij mij niet en ik lig maar wat te draaien. Uiteindelijk ben ik waarschijnlijk toch in slaap gevallen want om 5:00 begint het zelfde ritueel opnieuw. En nu is het klaar met slapen, de geluiden nemen in volume toe tot de babyfoon rood gloeiend blijft. Tijd om op te staan…

Het ontbijt wordt voorbereid, de medicijnen staan al klaar en ik heb eerst een kop koffie nodig om een beetje bij mijn positieven te komen. Met een dosis cafeïne lijkt de dag toch net iets makkelijker te beginnen. Wessel heeft inmiddels het hele huis bijna op zijn kop staan en ik waag me maar naar boven. Kijken wat we vandaag weer aantreffen, gelukkig, alleen een bed vol plas. Helaas wel helemaal onder zijn matras gelopen dus een flinke poetsbeurt is eerste prioriteit. Wessel heeft ondertussen alweer iets van speelgoed gevonden op zijn kamer en dus heeft hij even afleiding zodat ik de boel aan kant kan maken. Na het bed en aankleden zijn we ondertussen al bijna anderhalf uur verder, na veel verbale begeleiding heeft hij eindelijk zijn onderbroek en joggingbroek aangetrokken en kunnen we naar beneden. De was gaat meteen in de wasmachine en Wessel valt aan op zijn ontbijt. Letterlijk en figuurlijk want het brood wordt met een paar enkele happen naar binnen gepropt, ondanks herhaaldelijk ingrijpen is de boel al doorgeslikt.

“Mag ik Nick junior kijken?”..ja hoor, dat kan wel even, maar eerst je medicijnen nog nemen, daarna moeten we gaan douchen, aankleden en je spullen klaarmaken en naar Visio. We hebben vanmiddag namelijk een oldtimer-cabriorit met aansluitend een bbq op het programma staan. Gezellig en ik heb er zin in…Nou ja, had…want wat volgde was weer even een aanslag op mijn stresslevel.
Terwijl ik dit aan het typen ben ik namelijk net weer bezig met de afdaling van de Mount Everest…Wat begon met een vrolijke en redelijk gezellige Wessel ontaarde binnen een paar minuten in een complete draak. Hij werd namelijk boos toen ik vertelde dat twee broodjes genoeg was (hij wilde er nog een paar) en hem nogmaals verzocht om zijn medicijnen op te drinken. De medicijnen werden in een oogwenk door de kamer geslingerd, met een kapotte beker en plakkende lactulosesiroop op de vloer, kast en bank als gevolg. Na wat gemopper van mijn kant op deze actie ging hij pas echt los. Hij zat op de stoel en schopte keihard tegen de televisie aan die voor hem stond, gevolg: televisie op de kop in de kast. stekkers eruit getrokken door het schopgeweld en mama met plakkerig doekje ernaast. Geduld Wiar……