Gas erop, of niet? Over frustraties en rust.

En dan is het eindelijk weekend. Onverwacht overwerk, dus geen vrije dag vandaag. Toen ik vanmorgen in mijn iets oudere maar sportieve autootje naar mijn werk reed, vond ik de relatieve rust op de weg wel lekker. minder druk, minder ergernissen. Lekker doortuffen met een gangetje van net geen 100km per uur. mooie constante snelheid, ideaal gezien er op "mijn" stukje snelweg een trajectcontrole plaats vindt.
Vroemmmm!!! Dan word ik voorbij gescheurd door een paar auto's. Er is genoeg ruimte op de weg, maar toch zet het mij weer eens aan het denken. Zouden die mensen weten dat ze op korte termijn een boete op de deurmat kunnen verwachten? Zouden ze echt haast hebben? Zouden ze naar het werk, of juist naar huis gaan? Of misschien iemand op moeten halen, weg moeten brengen, of zelf op reis gaan? Of zouden ze misschien enige frustraties aan het afreageren zijn door middel van hun gaspedaal? Misschien hebben ze een tijdje vastgezeten achter een auto die wel erg langzaam reed.
Mijn gedachten keren naar binnen. Frustraties op de weg, ik heb er gelukkig weinig last van. Al is dat niet altijd duidelijk voor mijn passagiers, ik kan intens genieten van foeteren op mijn medeweggebruikers.  "Rijd door, je gaspedaal zit rechts!" klinkt het dan in mijn auto. "ja moeilijk hé, knipperen!" als iemand in- of uitvoegt zonder richting aan te geven. Slechts een enkele keer raak ik écht gefrustreerd. Meestal als ik een langere rit te gaan heb, of moe ben. Of op een provinciale weg zit maar de weggebruikers voor mij rijden 20km of meer onder de maximumsnelheid, met een lege baan voor zich omdat hun voorgangers hen al ver achter zich gelaten hebben. maar vaak voel ik me niet echt geërgerd, of gefrustreerd. of als mensen constant links of midden blijven rijden, maar daarbij níet de maximumsnelheid aanhouden waardoor ze moeilijker in te halen zijn. En die enkele keer dat ik het toch zo is merk ik dat ik boos word, sneller ademhaal, een warme (en waarschijnlijk rode) kop krijg, abrupter reageer, en meer gas geef. Dan ga ik op zoek naar een tankstation of parkeergelegenheid om even af te koelen. In de zeven jaar dat ik mijn rijbewijs nu heb is dat een keer of 8 gebeurd, dat valt dus best nog wel mee.

Rustig verder tuffend trek ik de vergelijking naar mijn dagelijks leven buiten het verkeer. Ook daarin ben ik maar zelden boos of gefrustreerd. Al blijven boosheid en frustratie dan wel makkelijker wat langer hangen. Ik sta eens stil bij wat mij nou eigenlijk boos maakt, waar mijn "trigger" nou ligt. Dan besef ik me dat ik dingen heel snel los kan laten, als ik weet dat hetgeen er gebeurde niet persoonlijk tegen mij gericht was. Of tegen één van mijn dierbaren. Willekeurige mensen die arrogant zijn, uit de hoogte doen, asociaal zijn, me afsnijden op de weg, geïrriteerd reageren, onnadenkend uit de hoek komen, bot zijn, het raakt mij niet zo. Ze kennen mij niet, en raken mij niet. Soms klopt het beeld niet dat ze hebben bij mij, of een bepaalde groep mensen. Als ik een ander perspectief heb dan deel ik dat, maar of ze er iets mee doen is aan hun, en daar maak ik me niet druk over. In het verkeer mag ik graag lekker doorrijden, maar hoeft het allemaal niet zo hard mogelijk, en in het dagelijks leven gaat het voor mij net zo. Ik geniet graag, ik kan mijn dagen bijzonder vol plannen en dan vol gas doorstomen van activiteit naar activiteit, mijn agenda lekker volplannen, maar ook zijn er stukken die ik rustiger houd. Waarin ik écht geen zin heb om me te haasten voor wat dan ook, momenten waarop het wel even wat rustiger kan. Waarin ik me focus op mijn eigen ontspanning. En hoewel dat fysiek intens kan zijn, brengt het mij de rust die ik toch ook zo hard nodig heb.

Met veel dingen in het leven heb ik een focus, en focus brengt soms frustratie met zich mee, als het niet lukt, of tegen zit.  Als ik op de weg van A naar B rijd, als in tijdens mijn vechtsport hard werk aan iets te leren voor mijn volgende graad, als ik aan het hardlopen ben om mijn uithoudingsvermogen te vergroten, zelfs als ik paardrijd om mijn blessure te versoepelen. Toch, ondanks die focus en de frustraties daarbij, of misschien juist wel daardoor, streef ik naar ontspanning in alles wat ik doe, om het aangenaam te houden, en het niet iets wordt wat ik als een noodzakelijk kwaad of een verplichting ga zien. Tijdens het rijden gaat het soms niet zo soepel als ik graag wil, maar kijk ik om me heen, geniet ik van mijn youngtimer autootje en van de vogels die ik zie vliegen, van de bijzondere auto's die ik soms tegen kom. Tijdens de vechtsport kan ik veel moeite hebben met sommige dingen niet kunnen, de traagheid waarmee ik nieuwe technieken leer uitvoeren omdat ik nu eenmaal niet de snelste/soepelste leerling ben, maar geniet ik van begrip dat komt met individuele technieken, van de sfeer, van het stralende gezicht als ik zelf iets kan verduidelijken voor iemand. Van het energieke gevoel na de les, van bezig zijn. Tijdens het hardlopen moet ik soms vechten voor mijn adem, voor elke meter die ik afleg, maar geniet ik van mijn lichaam, dat ik het tegenwoordig kán, ook al loop ik geen toptempo. Van mijn verbeterde longfunctie, dat ik niet meer zo snel benauwd of buiten adem ben. Van de inspanning in mijn spieren. Van de natuur om mij heen, de rust en stilte, of de wandelaars en andere hardlopers die ook genieten van hun uitje. En tijdens het paardrijden heb ik de eerste minuten gewoon pijn, al is het niet meer zo erg dat de tranen in mijn ogen staan, en die pijn komt terug als ik te zeer aanspan, wat met mijn lies/heup- en binnenbeenspieren nu eenmaal doorlopend doe te paard, maar geniet ik tegelijk ook van dat malle paard, dat zo eigenwijs is. Van de massage voor mijn beschadigde spieren, van het langzaam terugkerend functioneren daarvan. Van het mooie weer, of juist de regen. De natuur, de stilte, of het gezelschap.

Ja, ik hou van gas erop. Zowel in het dagelijks leven als op de weg. Tempo is heerlijk! Maar niet altijd, niet volcontinu. Laat er ook rust zijn!