Gebroken hartje

Het is niet makkelijk om op te staan en positief te blijven denken. Je probeert toch de dag te breken door wat dingetjes te doen. Even de badkamer schoonmaken, stofzuigen. Het weekend is zo weer om.  Net een verjaardag achter de rug gehad, het was allemaal eigenlijk best zwaar. Je ziet de mensen zitten die veel om je geven. Maar ze vroegen allemaal naar mijn moeder.  De eerste die het vroeg zorgde er al voor dat het me allemaal maar moeilijk maakte. De ene gaf me een soort opluchting. Die gene gaat met mij mee om mijn moeder de bezoeken. 

Maar toch die vraag, de vraag waar je eigenlijk als mens soms zo moe van word.. '' gaat het met je?'' telkens antwoorde ik dat ik ontzettend moe ben van alle stress. Ik moet een hoop pijn verwerken, want mijn lieve moeder is ziek. Het maakt niet uit wat ik die dag ga doen, de pijn zal ik altijd voelen. Morgen is het dan maandag. wat voor een dag zal het dan zijn? is het dan eindelijk een dag zonder zorgen? of moet ik weer mensen gaan uitleggen wat er met mijn moeder aan de hand is.  

Om mama's stem te horen aan de telefoon geeft me toch ergens een geruststellende gevoel. Ze vertelde me dat ze morgen te horen kreeg wanneer ze weer naar huis mocht. Maar dan gaat ze met medicatie naar huis. Donderdag krijgt ze een gesprek over de chemokuur. Ze heeft zelf geen idee hoe dat in zijn werking gaat, maar ze hoopt dat door de chemokuur de kanker (asbestkanker) gaat verdwijnen.  Ik heb het idee dat ze bijna elke dag technische onderzoeken heeft. Morgen hoop ik meer te horen van der. We vechten allemaal met der mee. Ik begrijp gewoon niet dat MIJN moeder de liefste moeder van de wereld, die me heeft grootgebracht dit heeft gekregen! ik begrijp het gewoon niet. Ze heeft al genoeg ellende meegemaakt.. eerst 2 herseninfarcten en dan nog dit.. Soms vraag ik me af, moeten we deze ellende meemaken in ons leven om sterker te worden? of wijzer?  hoe zit het leven in elkaar?