Geen diagnose maar wel (h)erkenning
In een vorig blog vertelde ik dat onze zoon autisme (ASS) heeft. De vraag was of ik ook tegen dit soort problemen op liep toen ik nog jong was. Om het maar kort te zeggen, ja.
Vroeger en nu
Als eerste wil ik duidelijk vertellen dat er nu zo veel meer duidelijk is geworden uit vele jaren onderzoek en observaties van vele mensen met een vorm van autisme. Tegenwoordig spreekt men ook liever van ASS in plaats van autisme. Onder ASS vallen vele vormen gedrag die niet als “normaal” gezien worden en dus bestempeld worden als “afwijkend” Ik zet het bewust tussen aanhalingstekens omdat het maar net is wat de maatschappij er van maakt. Ja het is een diagnose, ja met deze stempel kun je hulp krijgen en ja het is een onzichtbare handicap. Maar hiermee wil niet gezegd worden dat iemand gelijk zo afwijkend is dat die niet in de maatschappij thuis hoort of dat het gedrag wat afwijkend is minderwaardig is. Ik zie de diagnose van mijn zoon als hulpmiddel om hem op de juiste manier op te kunnen voeden en daarbij de noodzakelijke hulp makkelijker aan te vragen dan wanneer hij die diagnose niet gehad zou hebben. Tegelijkertijd durf ik ook te zeggen dat mijn ouders veel van mijn zoon in mij herkennen. Oké dat laatste gebruik ik alleen wanneer dat nodig is. (Zo dat is van mijn hart en nu even verder over mijzelf)
Rustige kindertijd op de basisschool
Ben je niet doorsnee dan pies je naast de pot. Een hele goede reden waarom ik altijd in thuisonderwijs heb geïnvesteerd en dat nog doe. Ik geloof ook niet in "normale" mensen die er voor gestudeerd hebben om met autisten (a-sociaal is in deze een juiste benaming) om te gaan. Je moet zelf anders zijn om wie anders is te begrijpen en ook op een andere manier iets uit te leggen of 100 andere manieren. Binnen mijn gezin werkt dat probleemloos en niemand hoeft/moet wat hij/zij niet kan/wil.
Het gaat er tenslotte om dat zij zich veilig voelen en lekker zitten in hun vel. Daar staan scholen niet voor open. Als 2 jarige moet je al delen en weggeven en samendoen, mag je geen grenzen leren aangeven.
Ik schreef een stukje over mijn Deirdre en ook zoon. Nogmaals: wie anders is maakt het verschil (en de uitvindingen) niet wie met de kudde meesjokt en gehersenspoeld wordt. Mijn kimderen mogen dan geen behoefte aan de medemens hebben, zij zijn niet abnormaal of a-sociaal en tenminste gelukkig in hun wereld. Iets dat de meeste mensen niet kunnen zeggen. Jouw zoon komt er wel.
Mijn broertje heeft ook neurofibromatose en ik weet nog heel goed dat hij altijd aangestaard werd. Wij als grote zus en jonger broertje staarden dan altijd terug. Om mensen te laten voelen hoe vervelend dat is.