Geen diagnose maar wel (h)erkenning

Als eerste wil ik duidelijk vertellen dat er nu zo veel meer duidelijk is geworden uit vele jaren onderzoek en observaties van vele mensen met een vorm van autisme. Tegenwoordig spreekt men ook liever van ASS in plaats van autisme. Onder ASS vallen vele vormen gedrag die niet als “normaal” gezien worden en dus bestempeld worden als “afwijkend” Ik zet het bewust tussen aanhalingstekens omdat het maar net is wat de maatschappij er van maakt. Ja het is een diagnose, ja met deze stempel kun je hulp krijgen en ja het is een onzichtbare handicap. Maar hiermee wil niet gezegd worden dat iemand gelijk zo afwijkend is dat die niet in de maatschappij thuis hoort of dat het gedrag wat afwijkend is minderwaardig is. Ik zie de diagnose van mijn zoon als hulpmiddel om hem op de juiste manier op te kunnen voeden en daarbij de noodzakelijke hulp makkelijker aan te vragen dan wanneer hij die diagnose niet gehad zou hebben. Tegelijkertijd durf ik ook te zeggen dat mijn ouders veel van mijn zoon in mij herkennen. Oké dat laatste gebruik ik alleen wanneer dat nodig is. (Zo dat is van mijn hart en nu even verder over mijzelf)