Daar waar anderen al lang vertoeven en ik nog naar toe moet. Het is alsof alles in het niets verdwijnt. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Ik hoop alleen als mijn tijd gekomen is , ik er iets nuttigs mee gedaan heb. Geen spijt van verloren zaken, alleen herinneringen , mooie en minder mooie. Ik heb de liefde gekend , ik heb vriendschap omarmt , ik heb de dood in de ogen gekeken , maar vooral genoten van alles wat het leven te bieden heeft.
Er is bijna geen zonde die ik niet begaan heb. Zonde oh zoete zonde, soms deed het vreselijk pijn maar wat heb ik van je genoten. Ik heb meer van de wereld gezien dan de meesten ooit zullen zien. Intussen ben ik al veel meer vergeten dan anderen ooit zullen weten. Het was een achtbaan , grote hoogtes , diepe dalen . Scherpe bocht naar rechts, scherpe bocht naar links. Soms ondersteboven en dan weer een vrije val die het bloed in mijn aderen deed stollen. Ongeloofelijke angst gevolgd door vloedgolven van extase.
Ik heb rijkdom gehad, en ben die ook weer verloren. Ik heb vrienden gehad maar ook die gingen heen. Ik heb vrouwen liefgehad , zo lief, te veel om op te noemen. Ze waren allemaal heel speciaal. Ze hielpen mij maken tot wat ik geworden ben. En daarvoor ben ik ze allen dankbaar. En ook al vergat ik hun verjaardag of andere speciale momenten , hun liefde voor mij zal ik nooit vergeten. Die neem ik mee. Net als al die andere fantastische herinneringen. Al het tastbare kun je niet meenemen. Maar die dingen wel . Het is mooi geweest. Maar ik ben moe , uitgeblust. Oud voor mijn dagen , teveel levens willen leven, teveel tijd versleten . Versleten maar niet verspild , want , zoals ik al zei ; geen spijt, no remorse . En eerlijk gezegd had ik stiekem, graag alles nog één keer, een keertje maar … alles nog eens over willen doen.
