Geen standaard "gehandicapte"

Het leven met een spierziekte heeft ook mooie kanten. Ik ben pas in het jaar 2000 voor het eerst echt ziek geworden, een poosje in een rolstoel mijzelf moeten voor-bewegen, om vervolgens met therapie weer zelfstandig te lopen. Maar in de loop van de jaren ging ik toch achteruit. Eerst met krukken, toen toch weer voor langere stukken in een rolstoel. Uiteindelijk toch volledig in de rolstoel. En al die jaren wisten wij niet wat er aan de hand was. Dat duurde zo 8 jaar voort. Wederom ziek, letterlijk bijna doodziek. Opgegeven door de artsen, naar huis, alle toeters en bellen, bed in de woonkamer, voor de artsen was het klaar. Maar dat was het voor mij niet. Toch nog naar het UMC Utrecht, zal de details besparen. Neem maar afscheid was ook hun advies. Nou daar lig je dan en maar blijven ademen. Na nog een onderzoek op goed geluk, gooi er maar een tabletje in, op hoop van zegen. Gelukt! Het lijkt te werken, revalideren, vechten, nog meer revalideren. Tot de fysiotherapeut mijn wilde laten staan om mijn benen te kunnen strekken. Met hulp van een goede vriend overeind, ze zei: je staat op je voeten, waarop ik antwoordde: dan wil ik ook leren lopen!

Gedicht: Geen standaard "gehandicapte"

Je bent gek

Dat gaat niet lukken