De afgelopen weken waren hectisch. Ik was druk met alles en soms met niets. En ineens, voor het eerst kreeg ik heimwee.. Ik werd er door overvallen en het overweldigde mij.
Niet het typische heimwee naar een persoon of mijn eigen bed. Maar heimwee naar een uitzicht.
Net terug van zomerkamp van mijn scoutinggroep en weinig nuttigs te doen -op de was en het opruimen van de spullen na dan, dat negeer ik nog even- besloot ik vandaag dat ik mijn computer wil opschonen: oude foto's uitzoeken, een selectie maken en alleen die behouden. Bestanden verwijderen die nooit gebruikt worden enzovoorts.
Daar zal ik mij de komende weken wel mee bezig gaan houden ben ik bang! Want het was hard nodig en ik zal er nog weken mee bezig zijn maar dat is oké. Kleine stapjes, map voor map, foto voor foto.
En toen kwam ik de map tegen met foto's van mijn eerste 'eigen' huisje. Een flat op drie hoog, zonder lift maar dat was goed voor de conditie. Of althans dat maakten wij onszelf wijs. Ik woonde daar met een vriendinnetje, dat iets chaotischer en rommeliger was dan ik, wat nog weleens voor irritaties zorgde. Maar wij hadden beiden een liefde voor koken en feestjes geven. Dat gebeurde dan ook regelmatig!
Alleen het uitzicht... Dat zal ik nooit vergeten en na het zien van de foto's werd het gevoel alleen maar sterker. Ik wil zo graag weer even in het raam zitten en genieten van het uitzicht. Uitkijkend over de stad, met de toren in het middelpunt en verder alleen maar daken en boomtoppen.
Kun je heimwee hebben naar een uitzicht?
Ik heb überhaupt nog nooit last van heimwee gehad. Maar dit gevoel is zo sterk, ik zou heel ver gaan om nog eens even dat uitzicht te hebben. Man, ik word er treurig van. Het verlangen naar het uitzicht is zo enorm sterk.
En dat terwijl ik in bijna precies de dezelfde flat woon (een kamer minder deze keer en zonder paarse vloerbedekking). Ik kijk uit op de flat voor die van mij en op een groot seniorencomplex. Aan de andere kant kijk ik uit op een snelweg en wat bomen. Ik zie daken, maar ik kijk er niet overheen. Ik zie mijn overburen roken en hun keukens opruimen. Teleurstelling is wat ik voel als ik naar buiten kijk.
Ja, je kunt heimwee hebben naar een uitzicht. Of zal het meer een verlangen heten? Hoe dan ook, ik zou er alles aan doen om weer eens te genieten van dát uitzicht. Helaas kan het niet meer, de flats zijn gesloopt en de nieuwbouwwoningen zijn niet hoog genoeg.
Wat heb ik daar genoten van het uitzicht en waanzinnige zonsondergangen. In de winter de witte daken, in de herfst de oranje/bruine gloed van de boomtoppen en in het voorjaar alle beestje die langs vlogen.
Voorlopig geniet ik van de foto's op mijn beeldscherm. Ik krijg ineens een idee: Een fotoboek van de foto's van het uitzicht. Dat is zo'n slecht idee nog niet!
