Ik ben de laatste tijd samen aan het werken geweest met een schrijver. Het co-writing project was zalig, tot mijn Facebook gehackt werd en dat van hem ook. Bij hem werd er lullige praat naar fans gestuurd in zijn naam en de hacker schreef bij mij een zo overtuigende afscheidsboodschap, dat een vriendin me wakker belde, denkende dat ik echt zelfmoord ging plegen.
Dat laatste is dus bij mij niet aan de orde, maar maakt me wel wantrouwiger tegenover social media. Ik heb nog steeds geen idee wie dus overal verspreidde dat ik zelfmoord ging plegen, maar vrolijk werd ik er niet van. Wat te doen? Een heksenjacht in heel mijn sociale netwerk?
Ik weet het niet? Ik heb mijn vermoeden wie het kan zijn, moest het een bekende van mij zijn. Welk belang heeft deze persoon er bij? Ik zou het echt niet weten. Een uiting van jaloezie is het enige waar ik aan kan denken.
En waar moet men jaloers op zijn? Ja, ik heb ondertussen een netwerk met meer dan 1700 mensen. Nee, ik voel me helemaal geen grote ster. Soms voel ik me gewoon Miss Nobody.
Ik schrijf graag. Dat doe ik al sinds 1988 graag. Ik was nog net geen 11 jaar toen de microbe bij mij toesloeg. Was publiceren mijn ambitie? Eigenlijk niet. Ik wilde vooral graag mijn hersenspinsels delen.
Ondertussen ben ik met mijn nieuwste hersenkronkel naar een uitgeverij gestapt en het prijskaartje dat vast hangt aan mijn manuscripten klaar voor publicatie te krijgen, is zo hoog dat ik afgehaakt ben. Schrijven is tegenwoordig voor de elite. Wil je gepubliceerd geraken, moet je of een uitzonderlijk talent, of vooral uitzonderlijk veel geld hebben. Ik heb geen van beide. Daarom hou ik op: ik maak mijn werk zo goed mogelijk en zal het voortaan gratis verspreiden.
Klinkt dit dom? Misschien wel, maar ik heb naast schrijven nog een passie: breien! Mijn breigaren kost ook geld, zeker als ik een goede kwaliteit wil.
Dus misschien ga ik wel terug op Yoors publiceren. Mijn werken staan op Sweek. Ik doe mee aan Sweekstars2018 en als niet zoals vorig jaar de finales haal, dan so be it.
Het voordeel aan Yoors vond ik wel dat mensen hier WEL feedback geven en dat foutjes gemeld worden. Dat mis ik ergens op andere platvorms. Heeft er dus iemand zin om op Yoors mijn verhalen te lezen? Ik voel me dus heel dubbel momenteel. Blijkbaar is mijn werk niet goed genoeg dat een reguliere uitgever er in wil investeren, maar anderzijds is het wel goed genoeg om iemand zo ver te drijven, dat die mijn Facebook account gaat hacken.
Waarom stond ik hiervan versteld? Omdat ik nooit zoiets zelf met iemand zou doen.
