Daar gaan we weer, het zat er al aan te komen, maar vandaag ben ik geen mens, doch mijn ziekte. De psoriasis is doorgebroken. Onwillekeurig pikt het een moment uit en typisch vaak als ik mij geestelijk ook al niet honderd procent voel. Nou heb ik meerdere vormen en wie echt meer wil weten, klikt maar op het linkje hierboven, maar die hoeven heus niet allemaal tegelijkertijd, in alle hevigheid, de kop op te steken. Meestal heb ik vooral van een enkele last, maar het kan zijn, dat alle vier besluiten mijn leventje in de war te komen sturen.

Nergens kan ik mij ervoor verstoppen, een spoor van schilfers loopt door het huis, dus wil ik maar al te graag aan de desktop zitten voor wat afleiding. Typen en reageren gaat niet makkelijk, met vette handen en om het half uur poets ik mijn apparatuur weer schoon, smeer mijzelf in, of zet sommige delen van mij even in de week. Kortom het leidt nogal af, ook de jeuk is niet bevorderlijk voor mijn concentratie. De lucht die ik verspreid ontneemt mij zelfs de zin in koffie en dat wil wat zeggen.

Ik heb dit al vanaf mijn jeugd en jullie zullen begrijpen dat de pesterijen soms niet mals waren. Daarom praat ik er eigenlijk maar nooit over en ben ik blij, dat mensen mij niet kunnen zien. Er wordt dan vaak nog een blik van afschuw geworpen als ik sommige besmette plekken laat zien. Nog steeds, door de zorg bijvoorbeeld. Ook dat wil ik nog wel eens niet met mijn eeuwige harde pantser en/of humor kunnen bestrijden. 

Vandaag is zo'n dag. 

Wrang
Loading full article...