Geluk in het midden van nergens (3)
De afgelopen week stond voor een groot deel in het teken van de zon die alles verlichtte. Mijn gemoedstoestand werd optimistischer, onze plannen (nog) kleurrijker, de zomersproetjes op mijn neus maakten me vrolijker, de wijn vloeide rijkelijker en de gele paardenbloemen namen onze tuin volkomen over. Ik betrapte me erop dat ik ineens niet meer aan die (nog steeds niet gekochte) kledingkasten dacht en dat het slapen op een matrasje eigenlijk niet zo erg was als je de hele dag toch al het gevoel had gehad op vakantie te zijn.
De nieuwe vloer in die ruimte die zich bijna badkamer mag noemen, werd eindelijk (bijna) helemaal gelegd en de vieze tapijttegels die me twee weken geleden nog nachtmerries hadden bezorgd waren al voor een groot deel uit mijn belevingswereld verdwenen. Eerlijkheidshalve was die vloer dan ook meteen het enige wat er tot stand werd gebracht aan onze Mediterrane Casa in wording, want verder verloren we onszelf een aantal dagen in een heerlijk gevoel van 'la dolce vita'.
Zaterdag hadden we nog wel tamelijk grootse plannen. Er stond een afspraak bij een badkamerzaak én we zouden een nieuwe schutting gaan aanschaffen. Bij de badkamerzaak kwamen we eigenlijk niet verder dan dat er nog een keer iemand contact gaat opnemen om de boel ter plaatse te bekijken en bij de bouwmarkt waar we de schuttingen wilden kopen werden we letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd. Het kwam erop neer dat niemand er echt verstand van had en dat we het beste alles maar via internet konden bestellen. Toen een van de medewerkers ons begon uit te leggen hoe de website werkte haakten we af. Daar kwamen we zelf wel uit en ach, die schutting kon ook wel even wachten.
Toen we zaterdagmiddag richting huis reden deden we nog wat inkopen bij een boerderijwinkel die manlief al eerder had ontdekt. We gingen voor de zoete aardbeien, maar doordat de boerin zo werd afgeleid door mijn Rotterdamse accent en (in een moeilijk te volgen dialect) een anekdote wilde vertellen over de enige keer dat zij in die stad was geweest, kwamen we thuis met allerlei overbodige lokale producten, behalve die zalige zoete aardbeien. Manlief reed dus weer terug en ik bedacht me ondertussen geamuseerd dat als we gewoon aardbeien hadden meegenomen uit de supermarkt we in ieder geval een stuk goedkoper uit waren geweest.
