Encaustichris vraagt zich af hoe het mogelijk is dat onderbroekjes zomaar op de busbaan belanden. Zou ze het echt niet weten? Misschien is het wel zo gegaan:

De betovering verbrak als een stapel glazen die vanaf een hoge kast op de tegelvloer uit elkaar spat. Een verschrikkelijk moment, dat uren leek te duren. Wat nu? Chris begreep: De beste verdediging is de aanval, en wel nu meteen!

De zwoele glimlach was meteen terug. Terwijl in de muziek een nieuw couplet begon danste Chris bevallig in de richting van haar baas, die met grote ogen toekeek hoe al dat moois zijn kant op kwam. Met een sierlijke beweging van haar armen greep ze hem bij de stropdas en geleide hem zo naar de eerste de beste zitplaats. De stangen, waarmee busreizigers in drukke uren zichzelf staande weten te houden boden nieuwe kansen. Soepel klom Chris enkele tientallen centimeters in de paal en hervatte de dans, waarbij ze obstakels als stoelen, banken en het plafond van de bus op elegante wijze wist te vermijden. Harrie, haar baas, kreeg het er overduidelijk warm van. Een rode kleur, zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd en een hand die verwoed pogingen deed zijn stropdas losser te maken. De elegantie, de bevalligheid waarmee de dans werd uitgevoerd werkte stimulerend, opwindend en opzwepend en het duurde dan ook niet lang voordat Harrie opstond en de dans meedanste. Zijn stropdas had hij inmiddels geheel afgedaan. Hij ging vervolgens zo ver op in de zinnenprikkelende dans dat na de stropdas ook het overhemd, het shirt, de schoenen en de broek verdwenen in de donkere hoeken van de bus. Een standsverschil bestond niet meer, er was geen verschil tussen baas of werknemer.  Het verschil tussen hen beide was nog slechts één kledingstuk. Maar ook dat duurde niet lang. Met een soepele beweging verdween ook dat laatste onderdeel met een gracieus gebaar uit het raam, richting busbaan. Harrie keek het een moment na, volgde de zweefduik van zijn onderbroekje en zag het in het duister buiten naar beneden dwarrelen.

Dat éne moment was voor Chris voldoende. Met een supersnel gebaar had ze haar bovenkleding te pakken weten te krijgen en aangetrokken.

Toen de blote baas zijn blik van het dwarrelende onderbroekje weer naar Chris verplaatste zag hij zijn geüniformeerde ondergeschikte staan die hem met een meewarige blik bekeek.

‘Wat doe jij nou, Harrie?’ En terwijl haar blik even halverwege zijn lijf bleef rusten vroeg ze met een vernietigende lach ‘Is het zó koud?’

Ze liet hem perplex en totaal verslagen staan, draaide zich om en ging achter het stuur zitten. De bus zette zich weer in beweging.

(c) 2017 Hans van Gemert

Het #verhaal zou ook heel anders afgelopen kunnen zijn. Hoe had Chris nog meer uit haar netelige situatie gered kunnen worden? Lees ook de versie van Ingrid: