De ruitenwissers zwiepten heen en weer. Freek had ze op de snelste stand gezet, maar dat was zelfs niet toereikend. De hemelsluizen stonden gewoon te ver open, complete watervallen leken neer te storten. Freek drukte zijn neus tegen de voorruit aan om nog enig zicht op de weg te hebben. Bijna was hij thuis. Ondanks dat Wilma hem gezegd had niet de weg op te gaan bij dit pokkenweer, was het verlangen naar de liefdeswarmte van thuis dermate hevig , dat hij voor één keer haar ongehoorzaam geweest was. Zijn hart begon sneller te kloppen wanneer hij dacht aan haar blozende wangen. Haar vurige blik en haar sensuele mond deden hem keer op keer weer smelten, hij hield zoveel van deze vrouw, dat was gewoon niet in woorden uit te drukken. Het ging hem heus niet alleen maar om haar goddelijke lijf en om de liefste glimlach van de hele wereld, maar ook haar karakter sprak hem aan. Het was een compleet plaatje, lust, liefde en genegenheid.

'Verdorie, met deze slakkengang duurt het nog uren voor ik mijn oprit op kan rijden, lopen zou nog sneller gaan.' Om niet achter het stuur in slaap te sukkelen praatte Freek tegen zichzelf. Zijn ogen waren moe van het turen op de wegen, eigenlijk was het allang niet meer verantwoord om nog verder te rijden. 'Hou vol, hou vol en overdrijf niet zo. Uren, tsjongejonge, hooguit een kleine vijf minuutjes en je kan je vrouwtje verrassen.' Freek onderdrukte de neiging het gaspedaal iets verder in te trappen. 

Hij beet op zijn lip. Stel je voor dat Wilma de deur van binnenuit had vergrendeld en dat hij er niet in kon komen. Zijn vrouw deed na achten 's avonds de stroom van de bel eraf, en woest op de deur bonken wou hij haar ook niet aandoen. Ze zou er eens een hartverzakking van krijgen of Fred Flinstone aan de deur verwachten. Al moest hij inwendig om deze gedachte grinniken, toch nam hij het zekere maar voor het onzekere. Lang leve de moderne technieken. Een belletje was zo gepleegd, hij hoefde zijn handen daar niet lang voor van het stuur te halen. Een simpel aandrukken van het toetsje op de carkit was genoeg. De mobiel ging wel vaak over, zou ze slapen? Eindelijk nam ze op. Ze klonk wat buiten adem, hijgerig, hees. Freek werd er gewoon een beetje opgewonden door.

'Hoi schat, met mij, wat klink je uitermate sensueel, ik kan je verlangen door de foon voelen...'

                                                                                  ***

Al dagenlang werden er op de radio en televisie waarschuwingen uitgegeven over het slechte weer. Ook zonder die berichten was het duidelijk. Het land werd geteisterd door zeer harde wind en zware regenval. Het water in vaarten en rivieren steeg zienderogen. Wilma zat op de bank en dacht met gemengde gevoelens aan de schok die ze gekregen had toen het gerinkel haar zo wreed stoorde. Het was Freek. Hij was er toch doorgegaan.  Maar ze hoefde zich geen zorgen te maken, hij was al zo goed als veilig het dorp ingereden. Nog een geluk dat hij even gebeld had. Ze moest er niet bij stil staan wanneer hij onverwachts binnen was komen lopen, ze voelde zich door zijn telefoontje al meer dan betrapt.

'Snel, de kast in,' had ze geroepen. Nog even had ze erover heen gestreeld en er gewoon een traan om gelaten.

Nu nog bemerkt ze de hartkloppingen die het haar bezorgd had. Focus op het hier en nu, Wil, focus en maak er het beste van.

'Wilma, mijn schat, gelukkig ben ik nog op tijd, de dag is nog niet voorbij.'

'Freek,' haar stem trilt gespannen, ze beantwoordt zijn kus, hartstochtelijk, kijkt met een schuin oogje naar de kastdeur, oei, hij staat nog op een kiertje.

'Wat is er? Wat doe je nerveus, waarom...' zijn ogen volgen de hare, traag loopt hij naar de servieskast en rukt hem open.

Twee paar ogen staan hem aan te staren. Vragend keert hij zich naar zijn vrouw.

'O, Freek, het spijt me zo, maar toen het slechte weer ons overviel en ik bang was dat wij deze dag niet bij samen konden doorbrengen, kon ik het niet laten.' Een kop als een boei krijgt Wilma wanneer zij het opbiecht. Haar zwakke punt, ze had beloofd er afstand van te doen,  maar Romantiek had toegeslagen en zo konden ze toch nog hun Valentijnsdag beleven, al was het dan gespeeld.

Liefdevol pakt ze de beeldjes uit de kast, en met een imitatieglimlach van het vrouwtje, zegt ze: 'Mag ik even voorstellen? Kabouter Freek en kabouterinnetje Wilma.'