Als Linda een paarhonderd meter heeft gerend, staat ze uitgeput even stil. Ze kijkt angstig om zich heen en ziet Jacques achter zich aan rennen. Haar conditie laat haar na zoveel tijd vastzitten in de steek. Met een uiterste krachtsinspanning rent ze naar het dichtstbijzijnde pand. De deur staat open, dus ze kan gauw naar binnen schieten. Jacques komt net een meter of tien tekort om haar bij de lurven te grijpen.

Linda is enorm blij dat het haar gelukt is. Dit is de weg naar de vrijheid, beseft ze. Terwijl ze in tranen uitbarst, komt de winkeleigenaar naar haar toe. Ze vertelt hem haar verhaal en hij belt onmiddellijk de politie. Onder politiebegeleiding wordt ze vervolgens uit het pand, uit de wijk, uit de stad weggebracht. In een naburig dorp mag ze bijkomen van de schrik.

De ketting is gebroken, Linda, zegt de agent op bemoedigende toon. Je bent nu van hem af. Wij gaan zorgen dat je veilig en liefdevol wordt opgevangen.

In haar droom de volgende nacht ziet ze zichzelf steeds angstig achterom kijken, of vol schaamte haar gezicht verstoppen in haar eigen elleboog. Maar als ze wakker wordt, voelt ze rust en vrede van binnen.

Linda wordt naar een dorp aan de andere kant van het land gebracht. Daar in de vrouwenopvang is ze veilig. Daar kan Jacques haar niet bereiken.

Maar in gedachten blijft ze nog steeds vastzitten. Het ‘vast is vast’ heeft Jacques er zo ingepompt, dat het haar nog jaren zal achtervolgen. Daarom blijft ze ook hier hardnekkig angstig omkijken. Tegen beter weten in, beseft ze diep van binnen ook wel.

Linda denkt vaak weer terug aan het padje. Hoe dat kleine beestje in feite haar leven gered heeft. Ze krijgt een verlangen om in de tuin van de vrouwenopvang te gaan werken. Zo kan ze buiten zijn en wie weet ziet ze er van tijd tot tijd zo’n padje rondlopen.

Elke keer dat ze angstig omkijkt voelt ze zich minderwaardig. En toch weet ze dat dit niet nodig is. Ze heeft nu immers een nieuw pad gevonden’. Een nieuw doel in haar leven is op komst. Wat dat precies is, dat weet ze nog niet, maar ‘het feit dat’ is hoopgevend.

Vlak naast de vrouwenopvang staat een kerkgebouw.

Linda heeft weliswaar niets met kerk en geloof, maar toch besluit ze er een keer naar binnen te lopen. En verrassend genoeg spreekt het hele gebeuren haar nog aan ook.

Er blijkt een themadienst te zijn. Moderne slavernij is een veelvoorkomend probleem, wordt er gezegd. Er blijken zelfs verschillende organisaties te zijn die opkomen voor de rechten van vrouwen als zij.

Ze had er nog nooit van gehoord. Des te dieper komt het nu bij haar binnen.

Aan het eind knoopt Linda een gesprek aan met een vrouw die bij de koffie naast haar staat.

Die wijst haar de weg. Een heel speciale weg. De weg naar geestelijke bevrijding en herstel. De weg naar Jezus, waar ze in het voorbije uur zoveel over gehoord heeft.

Ook dit gesprek raakt haar weer. Later in bed denkt ze hier met tranen in haar ogen aan terug. Tranen van ontroering ditmaal.

Misschien moet dan toch eens uitzoeken of het geloof iets voor haar is. Gewoon de schroom van haar jeugd van zich afzetten. Misschien helpt het ook wel om niet langer angstig achterom te kijken.

Dit verhaal begon binnen de kaders van de schrijfuitdaging in de Facebook groep Schrijvelarij.

In het tweede deel vonden we kernwoorden uit de @140woorden  uitdaging terug.

Het derde deel is geschreven rondom de fotowoorden uitdaging van @Naturefreak. Net als trouwens dit deel in een nieuwe Fotowoorden uitdaging.

#gevangen #angst #vrouwenopvang #kerk #schrijfuitdaging