Douwe Postuma zit met zijn twee meter vijf op een veel te klein stoeltje achter zijn bureau. Hij is met z’n team nu al ruim een jaar bezig een bende van vrouwenhandelaren op te rollen. De wand in de briefingruimte hangt vol met foto’s en teksten met verbanden. Zijn team bestaat uit vier specialisten op het gebied van mensenhandel. Gerard Kool, een oude rot in het vak en bijna met pensioen, Tessa de Nooy een nog jonge hond net van de politie academie en Youri de Winter een kei met computers en data. Douwe zelf wordt "de bijter" genoemd. Als hij een spoor te pakken heeft laat hij nooit meer los. In dat jaar hebben ze een berg aan informatie verzamelt en lijkt dat ze nu gaan scoren. Een meisje is ontsnapt uit de sexclub waar ze moest werken en heeft zich gemeld bij de politie
Taeng is anderhalf jaar geleden naar Nederland gelokt met de belofte dat hier een aardige man op haar zat te wachten. Ze had zelfs een foto gekregen van haar toekomstige echtgenoot. Een grote blonde man met helder blauwe ogen keek haar lachend vanaf de foto aan. Al haar vriendinnen waren stinkend jaloers geweest. Ze droeg de foto altijd bij zich.
Op het vliegveld was een man die zijn vrouw zelf kwam ophalen en zij mocht met hem meereizen. Er waren nog twee meisjes die ook de hoofprijs hadden gewonnen en ook met hem mee mochten naar het verre Nederland. Ze huilde van verdriet voor het afscheid van haar familie en huilde van geluk als ze aan de blonde man dacht.
Na 12 uur vliegen was ze eindelijk op Schiphol. De man in het vliegtuig was heel aardig geweest en ze had nog even kunnen slapen. Maar nu was ze er. Over een klein half uurtje zou ze voor het eerst kennis maken met de blonde man die natuurlijk op haar stond te wachten. De man met wie ze reisde had alle paspoorten en liet ze allemaal bij de douane zien, dat duurde even want er leek iets aan de hand te zijn. Eindelijk mochten ze door de schuifdeur. Ze keek om zich heen maar zag nergens de grote blonde man van de foto en ook geen mannen voor de andere vrouwen die net zo opgewonden waren als zij. Er kwamen twee figuren op hen af, die namen de paspoorten van de man over en wij moesten mee in een grote donkere auto. Na een hele tijd rijden kwamen ze bij een huis en werden in een kamer zonder ramen gestopt. Er lagen drie matrassen op de grond en in de hoek stond een emmer met wc papier ernaast en een kannetje met water. Meer niet. Ze huilden alle drie en wilde de kamer uit maar die was afgesloten. Ze bonkten en gilden maar er kwam niemand.
Uitgeput viel ze toch even inslaap.
Ze werd wakker van een enorme herrie. Er stonden drie mannen in de kamer. Twee blanken en een kleine zenuwachtige Thaise man die moest vertalen wat een van de twee anderen zeiden.
We hebben slecht nieuws voor jullie en daar zijn we behoorlijk pissig over. Al jullie mannen hebben zich terug getrokken en hebben niets betaald. Nu zijn we geen goede doelen instelling en dat betekent dat jullie zelf je reis moeten terug betalen, met rente. Wij houden jullie paspoorten vast en zolang zijn jullie mijn eigendom. De man die dit zei was gedrongen en leek geen nek te hebben. De kleine Thaise man vertaalde alles. Ze begon te gillen en te huilen.
Er is geen reden om zo hysterisch te doen en ze kreeg een mep met de vlakke hand in haar gezicht die haar in de hoek van de kamer deed belanden. De mannen gingen de deur weer uit en deze werd weer vergrendeld. Er zat een luikje in de deur en daar kregen ze een pannetje met droge rijst doorheen geschoven. Ze had al 14 uur niets gegeten maar toch kon ze geen hap door haar keel krijgen. Uitgeput van het huilen viel ze in een droomloze slaap.
Ze werd wakker omdat er twee mannen met bivakmutsen de kamer binnen kwamen. Angstig kropen de meisjes tegen elkaar aan. Ze zetten een soort massagebank in elkaar en plaatsten twee bouwlampen op een statief. Er kwam een derde man binnen met een apparaat met een soort pen. Als eerste werd Taeng beetgepakt door twee man, hardhandig uitgekleed en op haar buik op de tafel gesmeten. Ze verzetten zich hevig maar de greep om haar polsen en enkels was zo groot dat ze haar verzet wel moest opgeven. De mannen zeiden lachend iets tegen elkaar dat ze natuurlijk niet begreep. Ze kreeg een Zweedse band om die vroeger veel in de psychiatrie gebruikt werd waardoor ze zich niet meer kon verroeren. Alleen haar billen staken eruit. Op haar linker bil kreeg ze een tatoeage. Twee kalligrafische letters, TD .
(wordt vervolgd)
Dit verhaal is geschreven in het kader van de schrijfuitdaging zomer 2018
Naar een idee van Hans
